Ik wil geen luierpolitie en drinkvoedingbrigade

Pieters gebit is een kerkhof waardoor hij niet kan kauwen. Maar hij is ook te benauwd om een maaltijd naar binnen te werken. Door zijn jarenlange cocaïnegebruik ontwikkelde hij een cracklong. Het afgelopen jaar belandde hij vijf keer in het ziekenhuis met een longontsteking. Nu is hij sterk vermagerd en heeft ondergewicht; zijn BMI is 16.

Volgens de NHG-Standaard COPD is een betere voedingstoestand door het voorschrijven van drinkvoeding een belangrijke stap om exacerbaties te voorkomen. Dit geldt ook voor Pieter. Zeker nu zijn gebit niet kan worden aangepakt vanwege zijn angst en zijn schulden bij de zorgverzekeraar. Door schulden bij een verzekeraar moeten mensen zoals Pieter het zonder aanvullende tandartsverzekering doen.

Sinds kort kan ik als arts bij de zorgverzekeraar van Pieter geen drinkvoeding meer aanvragen. Dat kan alleen een diëtiste doen. Wat weet een diëtiste van een cracklong? Waarom mag ik van de verzekeraar iets niet meer doen wat volgens de COPD-Standaard goed medisch handelen is? Waarom moeten er weer extra lagen en personen meebeslissen over iets dat ik als arts zelf kan doen?

De zorgverzekeraar begrijpt zelf niet wat er bespaard wordt met drinkvoeding. De verstrekking gaat inmiddels via aparte, door de verzekeraar ingehuurde commerciële leveranciers, die mijn aanvraag afwijzen. Een nieuwe paarse krokodil lijkt geboren. De commerciële leverancier geeft de voeding niet mee aan de patiënt die het nodig heeft en zijn dokter.

Eerder kon ik bij mijn apotheker om de hoek incontinentiemateriaal bestellen. Sinds een aantal jaren moet ook de aanvraag voor de vergoeding van incontinentiemateriaal via commerciële leveranciers. Na een telefonisch interview bepalen zij hoeveel luiers er geleverd gaan worden. Veel begrip bestaat er niet. Sommige mantelzorgers gaan letterlijk stuk op de afwijzing van het gevraagde aantal luiers. Dat aantal zorgt ervoor dat hun dierbaren fris blijven ruiken en geen decubitus krijgen. Wat moeten ze nu? Ze hebben geen geld om het luierrantsoen aan te vullen. Ook na mijn bemiddeling als behandelend arts, is de leverancier degene die bepaalt, en bij het rantsoen blijft. Bij klachten verwijst de zorgverzekeraar naar de leverancier en omgekeerd. De leverancier stelt zich op als luierpolitie. Wat voor – geheime – afspraken zijn hierover gemaakt met de zorgverzekeraars? Wie heeft baat bij alweer een extra verplichte tussenstap? Moest juist de zorg niet goedkoper en de procedures eenvoudiger? Wat levert dit telefonisch interview meer op dan frustratie, ontmenselijking, armoede en vooral stank?

Luierpolitie en drinkvoedingbrigade: de leveranciers van incontinentiemateriaal en drinkvoeding hebben een nieuwe rol gekregen waar patiënten en artsen op stuklopen. Mensen die goed zijn in het produceren en verkopen van materialen, nemen beslissingen die het leven van patiënten ingrijpend beïnvloeden. Leveranciers die winst moeten maken, beslissen over de gezondheid van Pieter en andere kwetsbare patiënten. Dit moet zo snel mogelijk stoppen.

Ik wil deze nieuwe vorm van armoede niet ruiken. Ik wil niet dat Pieter nog meer vermagert en opnieuw het ziekenhuis indraait. Ik wil geen luierpolitie en geen brigade voor drinkvoedingen. Ik wil niet in discussie moeten met leveranciers en mijn tijd bederven met gekissebis en van het kastje naar de muur. Ik wil handelen volgens mijn professionele richtlijnen.