Ik was media-aandachtverslaafd!!

Jullie hadden het misschien al langer in de gaten, maar zelf wilde ik er niet aan. Ik was media-aandachtverslaafd. In de volksmond wordt het ook wel mediageil genoemd, maar die term gaat uit van de misvatting dat je seksueel opgewonden raakt van tv-camera’s of een radiomicrofoon. Het is echter geen seksueel probleem maar een diepgaande stoornis in het gevoel van eigenwaarde.

Zoals veel verslavingen begon het onschuldig. Ik was een petitie begonnen en een journalist van een regionale krant stelde me daar telefonisch wat vragen over. Het is de eerste keer net als met je eerste sigaret of biertje. Eigenlijk vind je het helemaal niet lekker.

Maar als je aanleg heb voor deze aandoening dan verandert dat snel. Gevaarlijk wordt het als je zelf mogelijkheden gaat zoeken om weer in de media te komen. Ik ging bijvoorbeeld bloggen en opiniestukken insturen naar kranten. Om meer begrip te vragen voor psychische aandoeningen zogenaamd. Dat dat niet het echte motief was wist ik toen nog niet.

Dat het thuis spanningen begon te geven had me moeten waarschuwen. Ik kende de uitspraak: media-aandacht maakt meer kapot dan je lief is, maar dat sloeg op anderen, niet op mij. Ik deed het voor een goede zaak. Mijn vrouw zei: ‘Moet je nu al weer naar Hilversum?’ dan ergerde me dat alleen maar. Zag zij niet hoe goed ik bezig was? Eigenlijk ben je dan al ver heen en draait je leven nog maar om één ding. Media-aandacht scoren. Desnoods een interview in een obscuur krantje. De hunkering die je voelt is haast niet uit te leggen. Op een gegeven moment gebruik je alles door elkaar. Facebook, Instagram, YouTube, LinkedIn. Nee, snapshot heb ik gelukkig nooit gebruikt.

Toen ik binnen twee maanden twee keer RTL Late Night had gescoord barstte thuis de bom. Mijn vrouw stelde me voor de keuze. Je gaat nu iets aan je verslaving doen of anders ben je mij en de kinderen kwijt. Daar schrok ik wel van, maar het maakte me ook boos. Je blijft vaak toch lang ontkennen.

Maar goed. Ik heb hulp gezocht bij de Stichting Radiostilte. Kwamen we dagelijks bij elkaar om met elkaar te spreken over onze media-aandachthonger. Het was uitkijken geblazen want voor je het wist zaten we het allemaal te verheerlijken. Of stiekem kijken wie de hoogste Klout Score had. Toen ik een keer in de pauze betrapt werd op het geven van een interview werd ik weggestuurd. Met een bezinningsopdracht. Wil je media-aandacht of aan jezelf werken? Het stond me enorm tegen onder ogen te zien dat je jezelf voor de gek houdt. In de module ‘Op zoek naar de kleine jongen’ had ik al meermalen grote kerels zien breken en met gierende uithalen horen huilen, dat ze vroeger zo gepe-he-he-hest waren. Dat zou mij niet gebeuren. Maar uiteindelijk kwam het toch zover. En jankte ik wat af.

Het bleek allemaal te komen van vroeger. Als jongetje tekende ik graag, maar als ik die tekening dan vol trots aan mijn vader liet zien dan zei hij: ‘Mooi, maak er nog maar een.’ Zonder er ook maar een blik op te werpen. Funest natuurlijk voor de ontwikkeling van een goed gevoel van eigenwaarde. Daar komt dan nog bij dat ik extra veel waardering nodig heb. Ik heb een tekort aan auto-oxytocine, een stofje in het brein dat maakt dat je jezelf waardeert.  Zo’n tekort is Y-chromosoomgebonden erfelijk, want de ziekte komt bij vrouwen eigenlijk niet voor.

Het is een heel gevecht geweest, maar het is gelukt. Ik heb al drie maanden geen interview meer gegeven! Het belangrijkste wat ik heb geleerd? Als je aandacht krijgt van jezelf dan heb je de media niet nodig.

Zou zoiets nou niet een leuk item zijn voor De Wereld Draait Door? Of voor Jinek? Moet je hun kijkcijfers eens zien.

Pauw en Tan heb ik al. Met Jinek en DWDD zou ik een Grand Slam hebben!. Dán tel je mee!!

O ja, ik heb ook een YouTube-kanaal geopend: Punt Psy. Vergeten jullie niet me te liken?

P.S.

Er zijn ook mensen die juist een teveel hebben aan auto-oxytocine. Maar die willen op tv omdat ze zich zelf al geweldig vinden.