'Ik was die arts die Maarten van der Weijden uit het water haalde'

Niet eerder haalde een beslissing van mij voorpagina’s van kranten en rubrieken van televisiezenders. Ik was die arts die Maarten van der Weijden uit het water haalde. De plek van zijn finish bepaalde. Een beslissing waarover ik alleen maar lof kreeg. ‘Moedig’, ‘enige juiste’, ‘dappere dokter’, en ook ‘wat een verademing’.

Pas nu overzie ik de werkelijke impact van dat moment. Een beslissing die betrekkelijk eenvoudig was, omdat slechts één optie overbleef. Was dát het wat deze beslissing zo makkelijk maakte? Nee, niet alleen dat, realiseer ik mij enkele dagen later, nadat de storm wat is gaan liggen. Ik kon die beslissing nemen omdat ik van Maarten het vertrouwen kreeg en wist wat hij nodig had, waar hij mee bezig was, wat zijn doel was.

In de maanden voorafgaand aan de tocht der tochten hadden we intensief contact. Gingen we om met zijn en mijn onzekerheden. Wonnen we belangrijke informatie in bij de Zwolse sportartsen. Leerden we van zijn trainingstochten en de uitslagen van bloedbepalingen en temperatuurmetingen. Hielden we onbeantwoorde vragen over.

We hadden aan advance care planning gedaan. Scenario’s met elkaar besproken, voor de tocht, maar ook tijdens. Afgesproken was al dat ik deze beslissing zou mogen nemen, zou moeten nemen. Wat te boek staat als mijn beslissing is dus eigenlijk het resultaat van shared decision making. Huisartsenwerk.

Het vertrouwen dat ik van Maarten kreeg raakt mij. Ik koester het zoals ik het vertrouwen dat ik van de patiënten in mijn praktijk krijg ook koester. Vertrouwen is de basis van de arts-patiëntrelatie. Een kwetsbare basis.

Straks mag ik weer terug naar mijn praktijk, terug naar mijn kernvak. Om samen met patiënten beslissingen te nemen, meestal gelukkig met meer dan één optie. Beslissingen die geen nieuwskatern zullen halen, maar daardoor niet minder belangrijk zijn voor hen. En voor mij.