Blogs & columns
Blog

Ik vertrek

8 reacties

Ik ben van plan om volgend jaar te verhuizen naar Aruba. Ik ben al aangenomen door de medische staf. Er zijn nog wat af te werken zaken om een soepele transitie mogelijk te maken, maar ik voel dat ik mijn door de Caraïben geadopteerde hart moet volgen en samen met mijn collega’s daar moet werken aan de gezondheidszorg op de Antillen. We hebben een prachtig nieuw ziekenhuis. De minister werkt gewoon als longarts mee. Patiënten hebben alles, van SOLK tot hyperacute en supergevaarlijke pathologie. We roeien met de riemen die we hebben. All hands on deck. Romantiek, lezers. Heb er zin in!

Natuurlijk zijn er een heleboel mensen, dieren, dingen en gewoontes die ik vreselijk zal missen. Het is even slikken voor mijn gezin en familie en sommige patiënten moeten huilen. Maar het moet. Zoals alle kleine ziekenhuizen is ons diaconessenhuisje eerst begiftigd met mensen die projectmatig de processen in kaart brachten en voorstellen deden voor de implementatie van werkwijzen voor borging van verantwoordelijkheid, waarna de eerste gesprekken over aansluiting bij een grotere organisatie konden beginnen. Grote organisaties die meer geld kunnen steken in representatie en zo kunnen opboksen tegen de reclames van de zorgverzekeraars. Allemaal voor zinnige zorg met oog voor het primaire proces: elektronisch bankieren.

Die grote ziekenhuizen passen echt niet bij mij. Ze bieden veel meer dan kleine de gelegenheid om verantwoordelijkheden af te schuiven, een typisch Nederlandse gewoonte. ‘Die patiënt is nu overgenomen door de huisarts, een andere specialist, de POH-ggz. De jeugd-ggz is nu de verantwoordelijkheid van de gemeenten. Het spoorboekje, de treinen en de rails zijn de verantwoordelijkheid van de NS en ProRail. Srebrenica is de verantwoordelijkheid van de Serviërs en de Kroaten.’ Binnenkort is de sneeuw de schuld van de weerman. Het is grotendeels wel te verdedigen op papier en op de televisie, maar met kennis van zaken, samenwerken, overzicht en daadkracht heeft het allemaal niets te maken.

Wat je kunt uitbesteden is niet meer jouw probleem. Ik zou het misschien nog uithouden als ik er zelf iets aan zou kunnen veranderen, maar daar is geen sprake van. Ik ben een 57-jarige ervaren neuroloog en heb een ‘leidinggevende’. Tegen de vorige heb ik juridische actie moeten ondernemen om mijn prepensioenuren terug te krijgen. De oplossing voor specialisten is zich te verenigen in een medisch-specialistisch ‘bedrijf’ om het hierboven vermelde primaire proces te borgen. Iedereen doet mee. Zo is het reilen en zeilen van het ziekenhuis niet meer de verantwoordelijkheid van de dokters. Maar tegen mijn patiënten zou ik willen zeggen: ‘Wie wil er nu in een ziekenhuis liggen waar de dokter niets te vertellen heeft?’ Ik vertrek.

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.