Blogs & columns
blogdeel

'Ik snap dat collega's knakken door tuchtzaken'

Deel 5 in het gesprek: Voor het hekje bij de tuchtrechter

Huisarts Marco Blanker moest voor de tuchtrechter verschijnen. En Désirée Hairwassers, die blogt vanuit het patiëntenperspectief, spande een tuchtzaak aan. Ze schrijven elkaar over hun ervaring met het tuchtrecht. Hieronder leest u deel 5.
overzicht van de discussie


Beste Dees,

Ik ben het met je eens dat ik als zorgverlener de morele plicht heb om open te staan voor een open en direct contact. Dat kan als er ook een actuele of recente behandelrelatie is. Sommige zaken worden echter pas na vele jaren aangespannen. Er is dan allang geen behandelrelatie meer. Door het voorval zijn patiënten vertrokken naar een andere zorgverlener. Hoe patiënten na vele jaren ertoe komen om alsnog een tuchtzaak aan te spannen, weet ik niet. Hernieuwde energie na uiteindelijk herstel? Blijvende boosheid? Aangemoedigd door anderen?

Voor mij hangt er nog een zaak in de lucht. Het wordt zelfs ingezet als pressiemiddel in een aansprakelijkheidstelling. Zelf heb ik mij er – gelukkig – inmiddels bij neergelegd. Ook als die oud-patiënt mij uitnodigt voor een uitleg aan het tuchtcollege ga ik de procedure met vertrouwen in. Als huisarts weet ik dat ik soms fouten of verkeerde inschattingen maak. Het lastige is dat ik nooit van tevoren weet wanneer en bij wie dat gebeurt. Mijn openheid daarover – als ik het echt anders had moeten doen – helpt veel patiënten, maar niet allemaal. Ik raak ontroerd als patiënten ondanks zo’n voorval mij toch het vertrouwen teruggeven en de behandelrelatie wordt voortgezet.

Ik snap ook dat collega’s knakken door tuchtzaken. Als je naar eer en geweten en beste kunnen hebt gehandeld, dan voelt het slecht om je ook nog eens te moeten verantwoorden. Patiënten hebben de mogelijkheid om elke vorm van gesprek, waarin de o zo nodige uitleg kan worden gegeven, af te slaan en te zeggen dat ze de zorgverlener wel in het gerechtsgebouw zullen zien. Brieven met oprechte excuses – en dan doel ik dus niet op die juridische krabbels – mogen door patiënten compleet genegeerd worden. Ik heb geen flauw idee hoe vaak dat voorkomt, maar het zal de zaken voor zorgverleners wel zwaarder maken.

Jij erkende in jouw zaak ook dat het voor de verweerster zwaar zal zijn, je sprak het zelfs uit naar haar. Dat vond ik knap, zeker omdat je dit deed na de woorden van de advocaat. De verweerster kon ogenschijnlijk weinig met jouw handreiking, een reactie daarop bleef in elk geval uit. Jullie zullen beiden moeten wachten tot de uitspraak van het college. Ik hoop met jou dat deze zaak bijdraagt aan een betere zorg.

Mede doordat ik jouw zaak heb bijgewoond en door onze briefwisseling realiseer ik me des te meer hoe ingewikkeld het tuchtrecht eigenlijk is. Geschreeuw dat het tuchtrecht failliet is, helpt daarbij niet – een nuchtere evaluatie en goede begeleiding van klagers en beklaagden misschien wel.

Er wacht mij een schone taak om met de andere leden van het tuchtcollege om te gaan met de complexiteit van zaken. Om beide kanten van het verhaal goed te beluisteren en te snappen, en daar uiteindelijk recht over te spreken. Als nieuw lid van het college word ik daar in elk geval goed in ondersteund. Ik zal er niet over schrijven – dat mogen anderen doen die bij een openbare zitting zijn. De raadskamer zal ik zien als mijn spreekkamer. Informatie daaruit komt niet naar buiten.

Dank voor je openhartigheid. Spreek je op Twitter!

Groet,

Marco

naar het overzicht


reageren

  • Marco Blanker

    Marco Blanker is huisarts te Zwolle en werkt als huisarts-epidemioloog op de afdeling huisartsgeneeskunde van het UMCG.  

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.