Ik heb spijt

Over de coronacrisis heb ik regelmatig geschreven. Onder meer over de vraag of de bijwerkingen van maatregelen wel voldoende meegenomen werden in de beslissingen. Ik bedoel daarmee dingen als de economische recessie, die hongersnood kan geven en het inzakken van de bestrijding van hiv en mazelen. Gelukkig heb ik bij de vraagtekens die ik zette steeds gezegd dat ik niet zou weten hoe je het nu anders zou moeten doen. En evenmin heb ik de ernst van het coronavirus ooit gebagatelliseerd.

Maar waar heb ik dan spijt van? Dat ik de mogelijkheid van de komst van een vaccin verkeerd heb ingeschat. Ik vond dat het beleid wel erg steunde op een spoedige komst. Zelf was ik daar niet zo zeker van. Ik gaf wel aan dat ik wellicht te fatalistisch was, maar dat neemt niet weg dat ik beslist nooit had verwacht dat er binnen een jaar een werkzaam vaccin zou komen! Nu was dat fatalisme niet helemaal op niks gebaseerd. Er waren diverse experts die waarschuwden voor een te hoge verwachting. Maar goed. Die hebben dus ongelijk gehad. En daarmee ik ook. Ik heb het te somber ingeschat en daarmee zijn bepaalde meningen achteraf onjuist gebleken. Daar heb ik spijt van.

Maar niet te lang getreurd. Het is gelukt: binnen een jaar een vaccin ontwikkelen. Een geweldige prestatie. Nu zijn er nog steeds mensen die het allemaal totaal niet vertrouwen, maar daar hoor ik niet bij. Mijn gebrek aan vertrouwen betreft meer het wereldbestel dan mensen. Ik ben niet bang dat de overheid chips in het vaccin stopt, waardoor ik altijd en overal te volgen ben. En zelfs al zouden ze het doen, dan ben ik tenminste te vinden als ik alleen in het bos mijn been breek. Ik ben ook niet bang dat de farmaceutische industrie het risico loopt iets op de markt te brengen wat veel te veel bijwerkingen zal vertonen. En ik denk evenmin dat mensen die het middel moeten toelaten onder tijdsdruk opeens al hun kwaliteitsnormen zullen laten varen. Geruststellend is ook dat er meerdere vaccins zijn ontwikkeld. Dus meerdere groepen bereiken hetzelfde. Nee, dat zit wel snor met die vaccins. En toch kan ik niet helemaal ontkennen dat ik het stiekem wel best vind dat ik niet bij de groep behoor die als eerste gevaccineerd zal worden. Ja, dat is zeker beschamend. Het komt door de koudwatervrees en de argwaan, die we – ik althans wel – hebben tegenover alles wat nieuw en onbekend is. Ons vooroordeel, het type-1-denken, behandelt alles wat onbekend is als potentieel gevaarlijk. Mensen die dat niet deden zijn er niet meer. ‘Aha’, zal de vaccinscepticus zeggen, ‘zie je wel. Het is gevaarlijk alles meteen te geloven.’ Klopt, maar vertrouwen hebben in het vaccin is niet hetzelfde als meteen alles geloven. Sterker nog, misschien is geen vertrouwen in het vaccin hebben wel alles geloven, alle complotonzin. Daarvoor is immers net zoveel bewijs als de verkiezingsfraude waar Trump over raaskalt. Zo beschouwd is het vaccin wantrouwen dus gevaarlijk. Zo niet voor jezelf dan wel voor anderen. Als het desondanks toch goed komt dan is dat te danken aan de mensen die zich wel laten vaccineren.

Zo denk ik erover. Nu maar hopen dat ik over een tijdje niet weer spijt krijg. Want absoluut zeker is er niks. Maar elk risico willen voorkomen leidt zonder meer tot een ramp. Ik zal me zeker laten vaccineren. Ook als ik nu meteen al kan (moet).   #vaccinatienatuurlijk