Ik had een depressie

Begin dit jaar werd ik overvallen door een depressie. Ik ben wel wat gewend aan psychische problematiek, maar dit had ik in deze vorm en hevigheid nog niet eerder gehad. Ik moest echt alle zeilen bijzetten om enigszins overeind te blijven. Met enigszins bedoel ik echt enigszins. Het was al een hele opgave om niet in bed te blijven liggen, toch iets te eten ondanks een totaal gebrek aan eetlust en vaste routinedingen te doen om de dag door te komen. Overleven in afwachting van betere tijden. En vechten tegen het gevoel dat die nooit meer zouden komen. Een dwangstoornis is niet altijd leuk, maar toch heb ik dat liever dan dit verlammende gevoel, het volledig nergens zin in hebben of plezier aan kunnen beleven en de angst dat dit ook nooit meer kómt. De anhedonie, het kernsymptoom van de depressie. Mangel an Antrieb, heet het zo mooi in het Duits.

Hoe het kwam? Ach, we speculeren er in de psychiatrie altijd lustig op los over mogelijke oorzaken, maar psychisch functioneren is een zeer complex systeem, waarvan je heel vaak niet weet waarom het gaat zoals het gaat. Net als het weer. En zelfs al zou je weten waardoor het komt, dan betekent dat nog niet dat je dan ook weet hoe je het moet stoppen. Goddank hoorde ik bij die 50 procent van de mensen bij wie het binnen ongeveer drie maanden weer overgaat. Op iets sneller moe zijn dan gewoonlijk na, ben ik weer de oude. Maar eigenlijk is de bedoeling van ziekte dat je beter wordt. Dus beter dan je was. Deze romantische visie op ziekte is heel vaak niet realistisch, maar hoop doet leven. Waarin ben ik nu beter dan vóór de depressie?

Tijdens de depressie kon ik geen blogs schrijven. Er kwam immers helemaal niks uit mijn handen. Ik aarzel nu of ik er weer aan zal beginnen. Er zit ook iets dwangmatigs in. Misschien is het goed wat kalmer aan te doen. Want als er één factor meespeelt bij mijn onderuitgaan dan is het wel mezelf overbelasten. Misschien ben ik daarin nu beter. We zullen zien hoe het loopt.

Eén ding moet me nog van het hart. De laatste tijd zie ik weer veel berichten waarin getwijfeld wordt of we psychische aandoeningen wel als een ziekte moeten zien. Ik zou niet weten waarom niet. Ik leed erdoor en disfunctioneerde (naar), dit was niet een dipje passend binnen de normale variatie (raar), het lijden werd niet veroorzaakt door maatschappelijke intolerantie (waar) en ik deed het niet voor mijn lol (zwaar). Ik heb jarenlang vrijwel wekelijks en soms vaker een blog geschreven. Die criteria (naar, raar, waar en zwaar) hanteer ik om te beoordelen of je iets als een ziekte moet beschouwen. Ik bespreek het uitgebreid in mijn boek Ik zie anders niks aan je. Over psychische aandoeningen en het brein.

Ik ben er nog niet over uit of ik weer zo regelmatig blogs ga schrijven. In elk geval wilde ik niet helemaal geruisloos van het toneel verdwijnen. Dus vandaar dit blog. Misschien wel de laatste, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik zoveel beter ben geworden in mezelf begrenzen.