Ik ben toch geen prostituee?!
3 reactiesDeze week las ik in Medisch Contact het interview met Menno de Bree. Een op zijn zachtst gezegd prikkelend artikel over de medische wereld en het beroep arts. Ik herken veel van wat er geschreven wordt en liep deze week in gedachten nog eens langs mijn ervaringen in de zorg tot nu toe.
Allereerst kan ik zeggen dat ik, alles bij elkaar, echt een leuke opleidingstijd heb gehad. In de basis was er een prima sfeer, goede samenwerking en goed contact tussen ‘bazen’ en assistenten. Toch kan ik voldoende verhalen vertellen over hele wonderlijke momenten. Momenten waarin ik de idiotie van de medische wereld heb gezien en geproefd.
Tijd om sommige dingen aan het papier toe te vertrouwen.
De allermoeilijkste periode van mijn opleiding was zonder twijfel de eerste maand. Op dag één liep ik de artsenkamer binnen, had ik een statuskar (jazeker, het ging nog op papier) met zo’n twintig patiëntenstatussen voor me en een verpleegkundige van de afdeling kwam naar me toe met mijn pieper. Hij had hem even voor me gehaald, want hij moest me wel kunnen bereiken. Vanuit het niks was ik ineens aanspreekpunt voor veel mensen. Die eerste periode is toch een soort ontgroening. Je redt het of je verzuipt. Ik redde het, maar het was een harde en vooral spannende leerschool.
Ergens in die eerste weken lag er op de afdeling een patiënte met een cardiale voorgeschiedenis. Ik zat op de afdelingen Nefrologie, Algemene Interne en Reumatologie. Ik wilde graag iets overleggen met de cardioloog en het leek mij niet meer dan logisch dat ik de poliklinische dokter van deze mevrouw zou bellen. Ik had nog geen weet van consultpiepers en dienstdoende specialisten.
Een kleine zoektocht leidde mij naar de naam en het bijbehorende piepernummer van de betreffende cardioloog. Ik piepte hem op en legde vriendelijk uit dat zijn patiënte bij mij op de afdeling lag en dat ik graag wat wilde overleggen.
‘En waarom bel je mij? Ik ben toch geen prostituee, die je zomaar te pas en te onpas kan storen? Ik ben spreekuur aan het doen!’, bulderde de stem aan de andere kant van de lijn. Het geraas ging nog even door en werd afgesloten met de mededeling: ‘Bel het consultsein.’ Boem, de hoorn werd erop gegooid. Het kostte me een paar minuten om te beseffen wat er zojuist over mij uitgestort was. Ik zou me de jaren die volgden realiseren dat het niet kennen van mij/de persoon aan de lijn voor veel specialisten een vrijbrief is om dergelijke ongenuanceerde reacties te geven op vriendelijke verzoeken.
Toen ik diezelfde cardioloog een paar weken later in de lift tegenkwam, voelde ik me ongemakkelijk. Hij had overigens geen idee wie ik was. Later in mijn opleiding heb ik hem leren kennen als een hele fijne man. We hebben goed contact gehad en prima samengewerkt. Over ons eerste contact heb ik hem nooit verteld.
Meer blogs van Deborah van der Stoep
Rinus Ouwens
Bedrijfsarts., Bemmel
Opnieuw herkenbaar. In mijn tijd in het ziekenhuis; als "co" en ANIOS heb ik me ook menige tirade laten welgevallen die de grenzen van het fatsoen en invoelbare overschreden. Bij forse werkloosheid en schaarste aan opleidingsplaatsen werkt dat zo. He...t deugt natuurlijk niet.
U slaat de spijker op de kop: elkaar aanspreken ligt kennelijk erg gevoelig. We willen dat oplossen met allerlei trajecten en procedures, doorspekt met (anonieme) formulieren en commissies.
Terwijl ik er van overtuigd ben dat juist elkaar aanspreken wederzijdse leermomenten geeft die veel effectiever zijn dan anonieme feedbacks maanden later. Daar moeten we dan wel voor openstaan en ik ben blij dat u dat voornemen heeft.
Overigens wil opmerken dat; gezien de indruk die ik krijg uit uw blogs, ik me niet kan voorstellen dat u een (aanstaande) collega met een dergelijke verbale kanonnade onder vuur gaat nemen.
Deborah van der Stoep
Reumatoloog, Rhenen
Logische vraag en tegelijkertijd ligt het antwoord misschien ook wel voor de hand. Ik heb nooit overwogen het ter sprake te brengen. Waarom niet? Het is moeilijk elkaar aan te spreken. Zeker wanneer er een gezagsverhouding is en wanneer het niet gebr...uikelijk is elkaar aan te spreken. Wanneer de cultuur enerzijds en de werkdruk anderzijds maken dat dergelijke omgangsvormen eerder regel dan uitzondering zijn.
Met huidige ervaring en leeftijd zou ik het waarschijnlijk een volgende keer anders doen.
Ik hoop als medisch specialist, door een respectvolle en open samenwerking, in ieder geval mijn steentje bij te dragen aan een een 'nieuw normaal'.
Rinus Ouwens
Bedrijfsarts, Bemmel
Heel herkenbaar. Maar toch vraag ik me af waarom u de gewaardeerde collega nooit over dat eerste contact heeft vertelt. Voor mij lijkt dat veel zinvoller, voor zowel de ontvanger als de gever van een dergelijke tirade. Zinvoller dan de anoniemen feed...backs die tegenwoordig zo in zwang zijn, al dan niet als onderdeel van de (her)registratie terreur.
Zijn we zo bang voor elkaar geworden dat we alleen nog maar anoniem dergelijke dingen durven te vermelden?