Ik ben ‘slechts’ een waarnemer

De assistente stak haar hoofd om de hoek van mijn spreekkamer. Een patiënt die belde zonder te alarmeren. Eigenlijk heeft hij enkel het verzoek om even teruggebeld te worden. Of ik dat wilde doen. Hij is covid-positief. Bovendien boven de middelbare leeftijd met comorbiditeit en ook net iets te zwaar. Twee minuten later sta ik thuis aan zijn bed. Met mijn saturatiemeter in de ene hand en al telefonerend met de meldkamer in de andere hand, zie ik dat het echt mis is. De melding van een saturatie van 57 procent resulteerde meteen in een A1-aangestuurde ambulance.

Het is even geleden dat ik zo’n ‘slechte’ covidpatiënt thuis heb gezien. Dit beeld blijft indrukwekkend en zorgelijk. Ik weet nog eens te meer waarom we alle maatregelen handhaven. En waarom we liever gisteren dan vandaag allemaal gevaccineerd willen worden. Ook al gaan die maatregelen, gedachten, ideeën, opvattingen en veiligheid alle kanten op. Wat gisteren bewezen leek, kan maar zo vandaag ineens teniet worden gedaan door nieuw bewijs. Waar we soms denken een stap vooruit te kunnen zetten, moeten we daarna drie stappen terug doen. Dat maakt het werk extra uitdagend. En helaas gaat dit in sommige gevallen ten koste van onze geloofwaardigheid als huisarts. Don’t shoot the messenger.

Toch is dat niet waar ik het over wil hebben. Ik ben ‘slechts’ een waarnemer. En hoewel dit voor mij, en voor vele anderen, een mooie werkconstructie betreft, ben ik me er ook terdege van bewust dat het waarnemerschap nadelen kent. Ik ben niet al 25 jaar een gevestigde dorpsdokter. Ik ken geen drie of vier generaties. Ik weet niet hoe hele families in elkaar steken of hoe onderlinge verstandhoudingen zijn. Ik doe er zeker mijn best voor, maar vooralsnog ben ik nog ‘te groen’ om alle ins en outs van mijn patiënten te kennen.

Maar dan ben je boven de middelbare leeftijd met een uitgebreide voorgeschiedenis en poepbenauwd. En dan tref je de waarnemer. Vooralsnog staat er niks op papier over een beperkend beleid. Hetgeen in dit geval automatisch resulteert in een volledig beleid. Medisch gezien heb ik goed gehandeld, maar waarom voelt het dan toch een beetje scheef? Had de patiënt dit wel gewild? Was hij niet liever thuisgebleven met een palliatief beleid? En hoe komt hij hieruit? Was het anders geweest als hij zijn ‘eigen’ huisarts had getroffen? Is een blik dan genoeg? Wellicht te geromantiseerd gedacht. Maar het geeft mij weer even een nietig gevoel.

Is er een oplossing? Te veel werkdruk. Te weinig tijd. Coronamaatregelen. Te beladen onderwerp. Allerlei excuses om het niet over een beleidsbeperking te hebben. Toch is het onze taak als huisarts om dit onderwerp met onze patiënten bespreekbaar te maken. Praktijkhouder of waarnemer. Een huisarts is een huisarts. Een stukje bewustwording is de eerste stap. Bij deze. Suggesties voor een vervolgstap zijn welkom.