Ik bén een gelukkig dokter

Een tijd geleden kocht ik het boek van Ilse Ganzeboom, 'Word een gelukkiger dokter'. Boeken over bewustwording en zelfreflectie zijn tegenwoordig niet meer uit de boekwinkels weg te denken, maar in mijn boekenkast staan ze niet. Toch triggerde Ilse mij, het voelde alsof eindelijk iemand eens bespreekbaar durfde te maken waar we dagelijks mee te maken hebben: prestatiedruk, tijdsdruk, administratiedruk…. Ilse leek iemand die eens naar de persoon ín die witte jas durfde te kijken. ‘Mochten’ we als arts dan toch kritisch zijn op ons vak?

Ondanks mijn interesse in het boek kwam ik niet verder dan de eerste twee pagina’s. Begrijp me niet verkeerd, de eerste pagina’s waren raak. Toch belandde het boek op het nachtkastje. Werk, gezin, sport, sociale ‘verplichtingen’…  altijd weer de balans vinden. Ik wilde erover lezen, maar nam er niet eens de tijd voor.

Tot vandaag. Ik zit op de bank, parttimedag, of mamadag zoals ik het zelf noem. Mijn leven is in de afgelopen paar maanden enorm veranderd. Mamadag is nu ook écht mamadag, er zijn geen zaken meer die afgerond moeten worden, ik hoef geen mails te beantwoorden vandaag, de telefoon zal niet rinkelen. Iedereen weet dat dit mamadag is en dat die helemaal voor mij is.

Wat er veranderd is? Ik heb gekozen voor een andere baan. Mijn geliefde baan als fertiliteitsarts, de baan waar ik zoveel kon betekenen voor iedereen, de baan waar ik geen beter contact met patiënten en collega’s kon wensen, heb ik opgezegd. Ik heb gekozen voor mijzelf, voor wat voor mij binnen een baan écht belangrijk is, maar vooral voor wat ik naast mijn werk nog meer belangrijk vind. Ik heb mijn witte jas uit gedaan, voor de laatste keer aan de kapstok gehangen, mijn naamkaartje eraf gehaald, het sein in het rek gezet, de foto’s van de muur gehaald en ik ben het ziekenhuis uit gelopen. Wie weet zelfs voorgoed. Losgelaten welk beeld van de toekomst de geneeskundeopleiding toch deels voor je schetst.

Vandaag veeg ik het stof van het boek van Ilse en begin opnieuw. De situaties die ze beschrijft, de paradox van het artsenvak (‘als je goed voor jezelf zorgt kun je beter voor anderen zorgen’), het verlies van autonomie, het is zo herkenbaar. Na hoofdstuk één sla ik het dicht.
Dan zie ik écht de verandering.
Ilse triggert mij niet meer.

Ik bén een gelukkig dokter.