Ik ben bedrijfsARTS

Het is vrijdag, 16:00. Binnen het ziekenhuis is dat het moment wanneer het kan stormen.
Nu ben ik niet (meer) in het ziekenhuis. Ik ben op locatie bij de Arbodienst waar ik werk. Niet een plek waar het snel stormt.

Er wordt bij mij aangeklopt. ‘Heb je tijd voor een acuut consult?’ vraagt een casemanager nerveus aan mij.

Dat weten trouwens weinig collega-artsen: ook bedrijfsartsen, hoe zeldzaam ook, kunnen in aanraking komen met acute situaties. En nee, ik heb het niet over een conflictsituatie.

‘Tuurlijk. Wat is er aan de hand?’ zeg ik (hopelijk) geruststellend.

‘Een werkgever heeft net gebeld. Hij maakt zich enorm zorgen om zijn werknemer. Werkgever is bang dat zijn werknemer zichzelf iets aan gaat doen. Kan jij werknemer bellen?’ Die laatste vraag is natuurlijk niet een echte vraag. Ik MOET werknemer bellen. Ik ben bedrijfsARTS. Ik bel werknemer op. Ze neemt op, wat natuurlijk ook maar de vraag is, als je iemand ongevraagd belt. Ze is, zoals te verwachten, heel emotioneel. Haar relatie is net over. Ze is een paar jaar geleden vanuit het buitenland naar Nederland gekomen voor werk en heeft niemand hier. Bij haar zus is recent uitgezaaide kanker vastgesteld. Op werk gaat het ook niet lekker. Het leven is een hele donkere wolk.

Het lukt me haar rustig te krijgen. Ze is ook niet alleen. Haar buurvrouw is bij haar.

Zij heeft geen huisarts. Sterker nog: ‘what is a huisarts?’ vraagt zij mij. We spreken af dat ik haar maandagochtend voor mijn spreekuren zelf zal zien, dat zij dit weekend bij een vriendin logeert (zij heeft meer vrienden dan zij denkt) en dat ik haar naar een bedrijfspsycholoog zal verwijzen. Maar zij heeft suïcidale gedachten. Zij heeft ook een brief opgemaakt. Dus ik vertrouw het niet helemaal. Daarom ga ik ook met de dienstdoende psychiater bellen.

Het is inmiddels 17:00 geweest. Het is wachten om teruggebeld te worden. En dat gebeurt. Ik heb een dienstdoende van de psychiatrie aan de lijn en leg de situatie uit, maar heb niet het idee dat ik gehoord word door deze collega.

‘Wat is uw functie ook alweer?’ herhaalt hij.

Bedrijfsarts, geef ik aan.

‘En waarom is de huisarts er niet bij betrokken?’

Heeft ze niet, zeg ik.

‘Oh, dat is niet goed.’ zegt hij. ‘Wat is uw vraag?’ vraagt hij aan mij.

‘Mijn vraag is of u deze vrouw kan beoordelen. Ze uit zich suïcidaal en heeft een beperkt vangnet. Dat is mijn vraag’, zeg ik, licht geprikkeld.

‘Ik kan haar niet beoordelen als zij niet eerst door een arts fysiek beoordeeld is.’

Mooi. We gaan een spel spelen.

‘Oké, dan ga ik haar beoordelen en bel ik u daarna op. Is dat goed?’

Dit had hij niet verwacht. ‘Ja, maar ik heb ook een zorgdomeinverwijzing nodig. Dit is niet gangbaar.’

‘Ik begrijp dat dit niet gangbaar is. Ik begrijp dat u niet iedere week deze vraag krijgt van een bedrijfsarts. Maar dit is nu de situatie. Er is een vrouw om wie ik me als arts en medemens zorgen maak. Ik heb UW visie en expertise ook nodig. Hoe kunnen we deze vrouw met z’n allen helpen?’

Stilte. En dan komt de aap uit de mouw: ‘Is zij verzekerd?’

Dat is blijkbaar het issue.

‘Ja’, geef ik aan. ‘Ze werkt voor een groot internationaal bedrijf waarbij dat voor werknemers geregeld is.’

‘Wat is haar adres?’

Denkt u aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met113 Zelfmoordpreventievia 0800-0113 of chat op 113.nl.