Ik begon zomaar te huilen
Plaats een reactieVier keer ben ik in mijn werkzame leven een lange tijd thuis geweest. De eerste drie keren kwam daar iets wonderschoons uit voort: een geweldig kind. Dat was steeds uit vrije wil. Maar deze keer is het anders want ik ben nu thuis door een rottig en onrechtvaardig ontslag. Wat deze vierde periode me gaat brengen is dus nog een mysterie. Toch weet ik nu al zeker: ook hier komt iets prachtigs uit voort.
De behulpzame vroedvrouw die me deze keer bijstaat is een mindfulnessleraar. Ik volg een tweedaagse onlinecompassietraining bij Doctors4Doctors en had vanochtend een doorbraakmomentje. Reflecterend op een moeilijk moment was de opdracht: pauzeer en laat ontspanning toe. Wat zegt je lichaam? Ik luisterde. Mijn lichaam zei niets. Mijn lichaam was helemaal oké en gewoon neutraal. Gaf noch positieve, noch negatieve signalen. Ik haalde diep adem en luisterde beter. Mijn lichaam wás er. Dat was duidelijk. Het was aanwezig zonder me in de weg te zitten. Aangemoedigd door mijn diep luisterende gesprekspartner, luisterde ik nóg beter. Mijn lichaam was niet gewoon neutraal aanwezig, nee, het was stéunend aanwezig. Sterk. Vol vertrouwen. Op die manier zei het: ‘Je kan dit. Dit is oké. Je bent sterk genoeg, doe maar wat je vindt dat je moet doen. Ik ondersteun jou in hoe je het wilt aanpakken.’
Het was nog niet uitgepraat, ik bleef luisteren: ‘Je hoeft niet in overdrive, je hoeft niet te overcompenseren.’
Ik begon zomaar te huilen. Online tegenover een vrouw die ik nog nooit van mijn leven had gezien en die ik pas anderhalf uur geleden online had ontmoet. Ik schrok er zelf van. Ik schrok er ook van hoe mijn eigen lichaam zo rustig en standvastig mijn kritische zelf-veroordelende stemmetje ontmijnde.
Opluchting. Het voelde als het doorbreken van een afsluiting, alsof een blokkade werd opgeheven en alles weer ging stromen. Zucht van verlichting.
Toen was het middagpauze. Ik deed mijn oortjes in, zocht een fijne playlist op Spotify en trok het bos in. Kaleo’s song Automobile zette mijn zintuigen helemaal open. Ik keek naar links. Ik keek naar rechts. Niemand te zien. En ik begon te dansen. Alle ontlading moest er even uit. Wat een bevrijding. Je mag je lichaam geloven, je lichaam liegt niet.
Na de pauze gauw terug naar mijn vroedvrouw. De barensarbeid is nog niet ten einde.
lees meer van martine schrage- Er zijn nog geen reacties