ICPC-code ‘A20 - Verzoek/gesprek over euthanasie’

Mevrouw K. is 85 jaar en ziet blauw (de kleur van de actuele problemen in mijn huisartsinformatiesysteem) van de diagnoses: onder andere astma, diabetes, polyartrose, maculadegeneratie, slaapstoornis. Een echte overlever. Dat geldt niet alleen voor haar strijd met al haar diagnoses. Dat overleven heeft ze geleerd in de oorlog waarin zij anders dan velen van haar familieleden niet aan de naziterreur ten onder ging. En in de jaren daarna in haar huwelijk met een getraumatiseerde verzetsheld.

Zij heeft een afspraak gemaakt om over euthanasie te praten, lees ik in de agenda.

Voltooidlevengesprek? Of even vastleggen dat als het zover is, ik haar toch wel die finale injectie zal geven?

Ze zit in haar zomerjurk tegenover me. Onderzoekende blik tussen talloze rimpels.

‘Hoe lang kennen we elkaar nu al?’ begint zij het gesprek. We komen uit op achttien jaar. Ze komt naar aanleiding van de brief die we als praktijk aan alle 80-plussers gestuurd hebben. Daarin wordt patiënten de mogelijkheid aangeboden om een wilsverklaring tot niet reanimeren en beademen te tekenen. Ze vindt het een goed initiatief van de praktijk en schuift de getekende verklaring over het bureau naar me toe.

‘En ik wil het ook nog eens hebben over euthanasie. Als het zover is, dan wil ik zelf iets nemen. Want het lijkt me heel zwaar voor u als dokter om euthanasie te doen bij iemand. Ik begrijp dat ook wel. Volgens mij is het voor alle dokters belastend. Daar wil ik aan het eind van mijn leven rekening mee houden.’

Dit ontroert me en ik bedank haar. Waarna we met elkaar bespreken welke mogelijkheden er zijn als het zover is.

‘Fijn dat we hier zo over hebben zitten praten, weer eens wat anders na achttien jaar ellende’, zegt ze met een lachje voor we elkaar een hand geven en samen naar de wachtkamer lopen.

Mevrouw K. had geen enkel bezwaar tegen publicatie en vond het een eer om onderwerp van deze blog te zijn.