Blogs & columns
Blog

Hulde voor het verpleeghuis

1 reactie

Het eerste wat opvalt als ik het verpleeghuis binnenkom, is de stilte. Er zit niemand in de hal, alle tafels en stoelen staan aan de kant, het winkeltje is dicht, de vleugel staat er eenzaam bij. Er is een oude man overleden die gevallen is in de keuken. Hij heeft zijn nek gebroken en in het ziekenhuis bleek ook nog dat hij het coronavirus had. Was hij daardoor onwel geworden? De val had in elk geval wel het overlijden van deze zelfstandig wonende en voordien goed mobiele man bespoedigd. Dus dan komt de schouwarts.

Ik word door een aardige verpleegkundige naar de ‘covid-afdeling’ geleid en hijs me in een wit pak, doe handschoenen en plastic overschoentjes  aan. Met mondkap, veiligheidsbril en haarnet op stap ik door een soort sluis naar binnen.

Even lijkt het of ik een laboratorium binnenga of  een filmset betreed. Iedereen loopt in nóg veiligere kleding en schoenen, dubbele handschoenen en gezichtsbescherming rond. De overgang van handschoen naar mouw dichtgeplakt met donkere tape. In de kamers worden oude en heel ziek ogende mensen geholpen, de meesten liggen aan de zuurstof. Ergens wordt  druk overlegd en in een aparte kamer wordt een familielid te woord gestaan. Het maakt wel meteen een heel professionele en vanzelfsprekende indruk, alsof er al jaren zo gewerkt wordt.

In het begin voelt het voor mij als buitenstaander een beetje griezelig aan, maar al snel word ik op mijn gemak gesteld door de specialist ouderengeneeskunde, die helder en bondig het verhaal doet. Vervolgens lopen we naar de overledene, bij wie zijn dochters nog waken. Mogen ze bij de schouw zijn, ze gaan liever niet onnodig de gang op in deze afdeling. Begrijpt u dokter? Natuurlijk, en ik houd het verder summier, de toedracht en de medische situatie zijn me voldoende duidelijk.

Na afloop neem ik afscheid van de behandelend arts en vraag of ze nog een assistent-op-leeftijd nodig hebben voor hand- en spandiensten? Ik zou er best een tijdje kunnen werken, indien nodig. Ze lacht en zegt dat dat niet nodig is. ‘We redden ons nog prima, collega, maar ik heb je nummer.’ Wat een kundig en moedig mens. Inderdaad oogt de hele afdeling als een geoliede machine.

Het zijn zware tijden in de verpleeghuizen en het ergste moet nog komen, begrijp ik. Maar nu loop ik geïnspireerd door de tuin (‘coronaroute’), terug naar mijn auto. Hulde aan alle werkers in de verpleeghuizen!

meer van Jeroen Timmerman

verpleeghuizen covid-19
  • Jeroen Timmerman

    Jeroen Timmerman is forensisch arts en werkt bij de GGD in Amsterdam  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.