Huisarts: van nieuw leven tot de dood

Een onbekend huis en een kersvers gezin. We kenden elkaar nog niet, maar onze kennismaking viel samen met een levenswonder. Jullie prachtige, stralende dochter lag daar blakend van gezondheid in haar wiegje. Met twee ouders (vermoeid) stralend van geluk, trots en liefde. Dat zo’n klein schepseltje zoveel teweeg kan brengen. Meestal is dit bezoek (gelukkig) een kwestie van een welgemeende felicitatie en vooral zelf genieten van dit schouwspel. We stellen ons aan elkaar voor. Jullie weten me te bereiken, maar stiekem hopen we wederzijds elkaar niet meer te zien.

Een bekend huis en drie generaties tezamen. Kennis hoeven we niet te maken. Jullie weten het niet van elkaar, maar ik ken jullie allemaal. De blik van herkenning verraadt jullie stiekem. Maar misschien ben ik ook wel de enige die dit ziet. Ik ken de een wat beter dan de ander. Maar nu brengt deze trieste gebeurtenis ons allen tezamen. Het overlijden van jullie echtgenoot, vader of opa. Ditmaal geen geluk, maar intens verdriet op de gezichten. Geen felicitatie, maar een condoleance. 

Zo kan een gewone werkdag van het ene uiterste naar het andere uiterste gaan. Van nieuw leven tot de dood. Van begin tot eind en alles ertussenin is hetgeen waar we als huisarts onze patiënten en diens familie in mogen begeleiden. Luisteren. Stimuleren. Een halt toeroepen. Bijsturen. Genezen. Mee leren leven. Een lach en een traan. 

Gedurende de jaren leren we onze patiënten kennen. Hoe langer we op eenzelfde locatie werken, hoe meer generaties we mogen ontmoeten. Meestal sta ik er niet zo bij stil. Tot ik weer even met mijn neus op dit prachtige feit wordt gedrukt. Zeker niet altijd zo zwaar beladen als bovenstaand voorbeeld. Ook gewoon lekker luchtig. Zoals nichtje Claudia die voor haarzelf op het spreekuur komt en vraagt of ze zich zorgen moet maken om de al uren durende bloedneus van ome Jan. Hij gebruikt nog bloedverdunners ook. ‘Stuur hem maar even langs.’ Om vervolgens een uur later door de assistente bij ome Jan te worden geroepen. ‘Hij moest komen van nichtje Claudia.’ Het is mijn geheim dat ik dit al wist. Maar wel zeer typerend voor een huisarts. 

Wellicht dat een praktijkhoudend huisarts hier anders over denkt, maar ook als waarnemer ervaar ik de kracht van dit prachtige vak. Toch onbegrijpelijk dat het haast moet schreeuwen om gepraktiseerd te worden?

NB De namen in bovenstaand verhaal zijn verzonnen.