Blogs & columns
Blog

Huis-tuin-en-keukengeneeskunde

Plaats een reactie

Sinds enkele maanden rijd ik met veel plezier over het platteland. De dagelijkse visites zijn een welkome onderbreking van het spreekuur, maar bovenal een absolute aanwinst voor de context van de patiënt. Huis-tuin-en-keukengeneeskunde in optima forma en in de meest letterlijke zin van het woord.

Daarin hebben wij stiekem een streepje voor op de specialist in het ziekenhuis. Geen lift om op te wachten. Geen ellebogenwerk. Geen tl-verlichting. Geen ziekenhuisgeroddel. Geen steriele ziekenhuislucht of -muren. Hoogstens een tractor die af en toe de doorgang belemmert. En bovendien zo veel meer informatie dan dat je door het ‘statussen van de patiënt’ kunt verkrijgen.

Ik kijk mijn ogen uit. De moeder van wie ik niet begrijp waarom ze zich zo’n zorgen maakt om de eventuele allergie van haar zoontje. Totdat ik zoonlief op de grond met zijn grote vriend de hond thuis mag begroeten. De oudere vrouw die zegt dat ze in het bejaardentehuis te weinig personeel hebben. Haar uitspraak wordt pas echt bevestigd wanneer ik het met eigen ogen mag aanschouwen. De thuis therapieresistente, dyspnoïsche patiënt die niet naar het ziekenhuis wil. Pas te begrijpen als je zijn net geboren merrie in de wei ziet staan. De echtgenote die dagelijks naar de praktijk belt voor meer kalmeringstabletten, want de spanning thuis is niet te harden. Pas echt invoelbaar als je thuis de spanning daadwerkelijk in je huid voelt snijden.

Degene die in deze korte tijd eveneens mijn hart heeft gestolen is een bijna 90-jarige weduwe. Van haar man heeft ze de liefde voor de moestuin overgenomen. Althans, alleen voor de tomaten. Er wordt een visite voor haar aangevraagd. Zonder dat we erom vragen of überhaupt cadeautjes in ontvangst willen nemen, krijgen we een grote zak vol met al haar tomaten. ‘Maar mevrouw, waarom krijgen we ze allemaal? Houdt u er nou zelf ook een aantal. Goed voor uw kalium.’ Het zijn prachtige, sappige tomaten met liefde geplukt door een bijna 90-jarige dame. Die kun je niet weigeren. Al helemaal niet als de dame haar gift bijstaat met de woorden: ‘Welnee, ik lust helemaal geen tomaten.’ Prachtig. De liefde voor haar man leeft voort in het plukken van zijn tomaten, die zij zelf niet lust. Pas te begrijpen en te voelen als je in haar huis, tuin en keuken hebt gestaan.

De context van de patiënt. Ons belangrijkste diagnosticum. Vervelend voor een specialist, want dat valt niet vast te leggen in het bloed of op röntgenbeelden. Met bovenstaande informatie echter hopelijk vaker begrip voor een ‘niet-pluisgevoel’ als differentiaaldiagnose. Dat is het enige wat heel af en toe nog ontbreekt in het prachtige vak dat huisarts heet.

meer van deze blogger

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.