Hou jij de cavia effe vast

Al maanden mogen we geen handen meer schudden. Sterker nog. Vrijwel elk contact wordt op 1,5 meter gevoerd. Knuffelen is al helemaal uit den boze. Corona heeft ons volledig in haar ban. En voorlopig is er nog geen (duidelijk) eind in zicht. Gelukkig is de mens inventief en over het algemeen positief gestemd. Ik merk steeds meer dat mensen niet alleen kijken naar de onmogelijkheden, maar juist ook naar de mogelijkheden. Of de voordelen die corona stiekem toch wel met zich meebrengt.

Jarig op het werk en geen zin in uitgebreid handjes schudden en drie plakkerige kussen op je wang? Coronamaatregelen! Net moeder geworden en geen energie voor dagelijks, uitgebreide kraamvisites? Coronamaatregelen! Zit je niet te wachten op een vakantie met je gehele schoonfamilie? Coronamaatregelen! Zit je echt even niet te wachten op oma die weer zegt ‘hoe hard je gegroeid bent’? Coronamaatregelen! En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Helaas heeft de negatieve lading van corona toch (begrijpelijk) de overhand. Een sociaal isolement ligt op de loer. Niet alleen voor jongeren en ouderen, maar voor iedereen. Zelfs voor de hele kleintjes. Zo ook voor het patiëntje dat samen met zijn moeder op mijn spreekuur komt. Sinds enkele weken heeft hij een rode, jeukende vlek op zijn kin. Verschillende indifferente zalfjes en een antischimmelcrème hadden geen effect. De kleine man was niet bekend met eczeem of allergieën. Het enige opvallende in de anamnese was de cavia. Sinds de corona-uitbraak werd deze nog meer geknuffeld dan voorheen.

Omdat er geen verbetering optrad op de conventionele huisartsgeneeskundige middeltjes schakelden we teledermatologie in (een prachtig medium als je het mij vraagt). Op aanraden van de dermatoloog werd er een huidkweek genomen en alvast gestart met ciclopirox en triamcinolon. Nu, een maand later, was er behalve klinische verbetering ook een verklaring. De huidkweek was bekend: Trichophyton benhamiae. De wat? Juist. Een caviaschimmel.

Waarom een hele blog over Trichophyton benhamiae? Zeg nou zelf. Behoudens dat dit een onuitspreekbaar beest betreft is het toch een heerlijk huisartsgeneeskundig relevant onderwerp? Inmiddels is mijn patiëntje geheel klachtenvrij, maar rijst de verdrietige vraag: Mogen we dan helemaal niks of niemand meer knuffelen?

NB: Deze blog schreef ik met toestemming van het patiëntje en diens moeder.