Hoe gaat het met jou (na 28 dagen onmenselijke ellende in het nieuws)?
4 reactiesNa de aardbeving in Turkije en Syrië was op werk, schoolplein en in persoonlijke gesprekken het leed van mensen het gesprek van de dag. De beelden uit de rampgebieden, mensen onder het puin en dode kinderen bereikten onze huiskamers en we waren in gesprek met elkaar. Voorbij alle kleur, geloof en politieke overtuiging. De natuurkracht was te groot en buiten onze invloed en dat bracht ons bij elkaar.
We zijn nu 28 dagen verder. Er voltrekt zich weer een ramp. Dode kinderen. Dode mannen en vrouwen. Van schrikbeelden van moordpartijen op zeven oktober tot de collectieve afstraffing van duizenden en duizenden burgers. Weer dode kinderen. Dode mannen en vrouwen. Dag in, dag uit komen de beelden. De menselijke getuigenissen. Van verlies. Van angst. Van rouw. Wachten tot vastgehouden geliefden de weerszijden van de grenzen oversteken. Wachten op een teken van leven onder je ingestorte huis. Van je vier kinderen. Rouw krijgt een kleur. Wit na wit na wit na wit. Rij op rij op rij. Artsen sturen noodkreet op noodkreet. Ziekenhuizen die omvallen. De machteloosheid van collega’s is door het scherm van de televisie heen te voelen. Maar we zijn stil. We praten er niet over. Vermijden het. Termen als precair, lastig, moeilijk, complex, polariserend passeren de revue. Maar praten over leed van medemensen is niet lastig. ‘Hoe gaat het met jou na 28 dagen onmenselijke ellende in het nieuws?’ is niet polariserend. Buiten onze eigen bubbel om praten met elkaar hoeft niet lastig te zijn. Luisteren naar het leed van de ander is niets anders dan als medemens met elkaar contact maken. Het leed van de ander mag er best zijn naast mijn leed. Voor menselijkheid zijn en er met elkaar over praten is geen kant kiezen. We kunnen deze oorlog niet stoppen. Net als het natuurgeweld is het buiten onze invloedssferen om. Maar we kunnen wel de mensen een schouder bieden om te huilen. Naar zijn of haar leed luisteren. Ook al is het niet ons persoonlijke leed, het is wel het leed van de mensheid. Van onze buurman, buurvrouw, collega, studiegenoot, medereiziger in de tram of in de trein. We zijn direct of indirect met het leed van deze mensen ver van hier verbonden. Mijn Joodse collega zegt dat hij zijn leed dat hij een jong persoon heeft verloren niet openlijk kan delen uit angst dat hij als dader wordt gezien. Mijn Palestijnse collega zegt dat het zo benauwend is dat niemand je vraagt hoe het met je gaat na verlies van zeventien mensen.
Een andere collega zegt dat we al 25 dagen op het werk niet over dit onderwerp hebben gesproken uit angst dat het gesprek ongemakkelijk wordt.
Mijn Joodse collega en mijn Palestijnse collega lopen beiden door de massa medemensen om hen heen die strak voor zich uit kijken. Enkel de bomen lijken in stilte hun leed aan te horen. Maar de bomen praten niet terug. Dat kunnen wij als medemens wél en dat hoeft niet complex te zijn. Als de omgeving van de medemens in leed oorverdovend stil is, dan huilen velen in stilte.
Hoe gaat het met jou? Zullen we samen het leed dragen? Want we moeten als medemens samen weer verder.
Meer van Shakib Sana
A. Abed
Huisarts
Ik wil niet over de grens heen gaan, maar ik vraag me opricht af:
If the Palestinians were blond and their religion was Christian, would the Western reaction have been very different?
A. Abed
Huisarts
Klopt, wij zijn onterecht bang om stigma, terwijl wij ( mensen, moeders, vaders, broers, zusters, dokters) allemaal deze pijn goed voelen…. De pijn van deze ondraaglijke mensentragedie gaat door de merg en been… maar wij blijven stil… jammer…
F. Mahjour
Huisarts in opleiding
Helemaal waar, de stilte maakt de pijn nog erger. Het viel me trouwens op dat de titel in de mail hierover (hoe gaat het met jou na de aardbeving) ook niet aankaart waar het echt om gaat??
J.G. Drewes
gepensioneerd kinderarts, Zutphen
Hoe Waar! Maar we zijn zo bang voor die doorgeslagen reacties. Ik weet niet hoe om te gaan met alle ellende in de wereld. En kennelijk ben ik niet moedig genoeg, zelfs niet moedig genoeg om alleen maar een schouder, een luisterend oor te bieden.
Da...nk Shakib, voor deze oproep!