Hoe doe je dat?

Ik doe het zoals altijd. Ouders verwachten de uitslag en weten van onze zorgen. Ik draai er niet omheen en breng het slechte nieuws. En ben stil. Ik ben me zo bewust van wat mijn bericht doet, wat ik met dit nieuws teweegbreng. Ik zie het bij de nagesprekken die ik voer, ik voel het sinds ik zelf moeder ben.

In die stilte die ik laat vallen doe ik dus ook nu weer wat ik altijd doe. Ik dissocieer. Ik zie mezelf vanaf een afstand zitten en focus me op het proces. Hoe lang zal ik zwijgen? Wanneer is het juiste moment om weer te praten? Meestal komen na de eerste klap de vragen. ‘Wat nu? Hoe gaat het verder?’ Ditmaal komt er niets. Ik probeer de mensen achter me te visualiseren. De verpleegkundige, de arts-assistent, bekenden van ouders. Wat zouden zij denken? Vinden zij de pauze te lang? Ongemakkelijk? Storen zij zich ook aan de airconditioning, die zo’n oorverdovende herrie maakt in de stilte van het verdriet? Daar zou toch eens iets aan gedaan moeten worden. Wat is het eigenlijk ineens donker buiten. Regent het nou? Maar niets van al deze nutteloosheden verdringt de tranen van de mensen tegenover me.

Ik moet er altijd weer over nadenken, die ene vraag, die vaak op feesten en partijen wordt gesteld. ‘Het zal wel heftig zijn. Hoe ga je daarmee om?’ Het is de vraag die ik probeer te omzeilen door niet te specifiek te vertellen wat ik doe. Het is nou eenmaal geen feestelijk onderwerp. Maar wanneer wel duidelijk wordt wat voor werk ik doe, is de vraag onvermijdelijk. Een duidelijk antwoord komt er nooit. Ik weet het zelf eigenlijk ook niet namelijk. Ik vertel ze niet dat ik het soms niet te doen vind. Dat ik droom over bepaalde gevallen, dat namen van patiënten van jaren geleden me nog steeds bij staan, en ook gezichten van ouders. En dat ik soms maar even probeer niet te voelen maar er gewoon ben. Het even echt als een baan zie en dus ‘gewoon’ mijn werk doe.

Het kan heel heftig zijn, maar ook heel mooi en het mag je raken

Een van de redenen waarom ik ooit koos voor dit vak was omdat ik als junior coassistent een snuffelstage mocht doen op de kinderintensivecare. De arts die ons die week begeleidde vertelde ons over een dramatische casus die ze een week eerder had meegemaakt en dat ze daarom even een weekje geen kliniek deed. Het feit dat ze er openlijk over sprak, dat ze zich niet schaamde om deze emoties te delen en dus ook te voelen, maakte het vak voor mij des te aantrekkelijker. Dus dat is wat ik vertel. Dat het inderdaad heel heftig kan zijn, maar ook heel mooi en dat het juist mag raken. Gewoon omdat ik mens ben en wil blijven voelen. Gewoon omdat ons vak inderdaad soms heel verdrietig is. En ik zal ze in de toekomst ook vertellen dat ik soms maar even aan nutteloze dingen denk. Even ontkoppel van wat ik eigenlijk aan het vertellen ben. Al is het maar even.

Ik kijk de mensen tegenover me aan en doe zoals ik altijd doe. Ik raak even de arm van de moeder aan. Ze kijkt me met betraand gezicht aan. ‘Wat nu dokter? Hoe gaat het nu verder?’ En ik vertel ze het.