Hippocrates? Zucht, nu even niet hoor

Vrijdagochtend in de trein naar huis. Met slechts één lens in want de andere is gesneuveld. Niet echt ideaal met sterkte -8.5. Ach, het is slechts een klein ritje dus dat red ik wel. De trein stopt. De conducteur roept om of er iemand met medische achtergrond naar het middelste treinstel kan komen, er is namelijk iemand onwel geworden. Zuchtend sta ik op en gooi mijn tas op mijn rug. Op naar die coupé.

Daar aangekomen blijkt het om een Duitse meneer te gaan met pijn op de borst. Initieel was hij niet goed aanspreekbaar maar ik zie nu een man met wie ik een praatje kan maken. De conducteur komt met een AED aangerend. In mijn beste skileraren-Duits probeer ik een anamnese af te nemen. Een medereizigster springt bij omdat haar Duits wél het niveau professionele werkvaardigheid aantikt. We krijgen onder andere naar boven dat hij bekend is met een psychiatrische aandoening.

Ondertussen ben ik in mijn hoofd aan het balen. Mijn stethoscoop ligt thuis, er is geen mogelijkheid om een ECG te maken en, mede wegens het braaksel dat op hem zit, waren handschoentjes ook wel een pré geweest. Gelukkig is de trein gestopt op een perron. We gaan naar buiten en ik krijg een telefoon met 112 aan de lijn in mijn handen gedrukt. De patiënt moet gaan zitten maar blijft liever staan. Hulp is onderweg. De politie arriveert als eerste. Ze ondersteunen losjes deze trillerige man. Zodra de politie hem aanraakt begint hij te schreeuwen. ‘LASS JETZT LOS’ en ‘ICH MUSS INS KRANKENHAUS’. Onhandig staan we met z’n allen op het perron. Lekker dan.

Ik denk aan de vliegtuigreizen van vroeger. Soms werd daar ook via de intercom om medische hulp gevraagd. Zuchtend stonden mijn ouders dan op. Ik kon mij destijds niet voorstellen waarom ze niet stonden te springen om in actie te komen. Supercool, mijn ouders hebben de mogelijkheid om iemand te helpen! En daarbij, zij (wij) kregen van de stewardessen toch altijd koekjes? Inmiddels snap ik beter waar het zuchten vandaan kwam. Je hebt geen tools, geen medisch dossier en geen collega’s. Kortom, je kan als beoogd probleemoplosser in feite niks. Intussen verwacht het hele vliegtuig dat jij knopen doorhakt. Wat heeft deze persoon? Vliegen we door? Moeten we landen? En je zou maar dokter moeten spelen op een Amerikaanse vlucht. Dan heb je straks door je wel of niet handelen een juridische zaak aan je broek hangen.

Ik bel mijn vader om te reflecteren op wat er zojuist gebeurd is. ‘Ja, maar jij hebt de eed (belofte) van Hippocrates afgelegd,’ is zijn antwoord. Ja pap, dat is ook zo. Ik krijg van hem ook een anekdote cadeau. De dag voorafgaand aan mijn treinavontuur zat een familielid alleen in het vliegtuig. Deze collabeerde. Ik schrik en vraag mijn vader hoe het verder ging. ‘Ach geen zorgen, er was een dokter aan boord. Uiteindelijk viel het allemaal mee.’ Wat een geluk. Ook Hippocrates ging mee op de vrije dag van de deze dokter. Nog hartelijk bedankt voor de hulp!