Het schouwspel van kansen

Wanneer een aanstaande moeder de twee strepen op de zwangerschapstest ziet verschijnen en de eerste ijverige hartkloppingen uit de baarmoeder te horen zijn, begint de grote reis van kansen in het leven. De kans om gezond ter wereld te komen, de kans om de eerste duizend dagen vanaf de wieg te overleven. De stad, het dorp, de straat, het huis waar de wieg staat – alles is met elkaar vervlochten in dit schouwspel van kansen.

In mijn spreekkamer in Delfshaven passeren dagelijks de uiteenlopende uitkomsten van de grote reis van kansen de revue. De kansen in het leven, de kansen op ziekte, de kansen op de dood en alles wat daartussen ligt.

Corona heeft velen uit het leven gerukt en vele krassen op de ziel achtergelaten. Vele stoelen zijn op verjaardagen voorgoed leeg. Dierbaren die voortaan enkel in herinneringen voortleven. Taferelen van angst, verdriet, schaamte en boosheid. Angst voor het verlies van alles wat leven het leven waard maakt. Verdriet om naasten niet te kunnen omhelzen. Schaamte om niet alles goed te kunnen volgen. Schaamte om een andere keuze te maken dan die van je wordt verwacht. Boosheid als je niet begrepen wordt en het lijkt of je er niet toedoet. Zelfs het penseel van dood en verdriet van het virus volgt de kansberekeningen in deze pandemie. Twee keer zoveel kans om corona op te lopen en daaraan te overlijden als je wieg niet in de juiste postcode heeft gestaan, is de pijnlijke weerslag van een parallelle samenleving met een oneerlijke kansverdeling.

Corona heeft niet alleen weggenomen maar ons ook iets gegeven. Een nieuwe kans. Een kans om het anders aan te pakken. De samenleving anders in te richten. Zodat niet de postcode van het huis waar je wieg staat je kansen in het leven bepaalt, maar de keuzes die je in het leven maakt bepalend voor je zijn. Eerlijke kansen.

Tot dan vraagt de parallelle samenleving om een parallelle aanpak van de pandemie. Huis aan huis. Deur tot deur. Mens tot mens. Luisteren. Zonder oordeel. Luisteren naar de ander en laten zien en laten voelen dat niet de postcode maar de mens achter de cijfers ertoe doet. Want het schouwspel van kansen gaat over mensen. Mensen met angst, schaamte, verdriet en boosheid. Mensen die je in sommige gevallen niet bereikt met een persconferentie, maar wel ontmoet op de markt. Mensen voor wie grafieken en statistieken ingewikkeld zijn, vaak zelfs abstract. Mensen die in hun eigen domein wél kunnen vertellen wat het virus met hen doet, en wat hun overpeinzingen zijn over het vaccin in relatie tot hun gezondheid of die van hun naasten. Mensen die veelal aan het kortste eind van de kansencarrousel hebben getrokken en met buurtouders en (huis)artsen in gesprek gaan over hun eigen keuze. ‘U luistert wel naar mij’, is dan ook de basis van de gesprekken (geweest) over invoelbare emoties en twijfels. Gesprekken met mensen die nooit verlegen zijn om te blijven hopen. Om te blijven dromen. Dromen van een leven voorbij de parallelle samenleving.