Blogs & columns
Blog

Het risico van ouderwetse beeldvorming

Plaats een reactie

Maart 2019. We opereren mevrouw V. Ze is van haar fiets gevallen en heeft haar enkel op vier plaatsen gebroken. Als academisch traumachirurgen zijn we dol op classificaties, maar met deze enkel lukt classificeren niet. Dat hebben we helaas wel vaker bij onze fracturen: ze passen niet in een classificatiesysteem. Postoperatief zijn we tevreden, de enkel staat mooi. Ik bel haar echtgenoot op om hem het goede nieuws mee te delen.

Maar helaas, een tevreden gevoel na de operatie is slechts stap 1. Omdat we een optimaal resultaat willen afleveren, maken we namelijk standaard een CT-scan na operaties van intra-articulaire fracturen. Tsja, en daar ga je. Er zit een schroef suboptimaal (Chaput) en we hebben het harde bewijs op de scan. We streven naar perfectie. Daarom besluiten we om mevrouw V. nog een keer te opereren en de schroef te vervangen. Operatie 2 dus. Wij balen, maar mevrouw V. nog meer.

‘Maar jullie kunnen toch scans maken gedurende de operatie?’ hoor ik u denken. Nee, en dit illustreert onze uitdaging. We opereren regelmatig zeer complexe fracturen maar onze intraoperatieve beeldvorming is een tikkeltje ouderwets. Het voelt als Champions League-voetbal kijken op een zwart-wittelevisie. Met een kabelverbinding die regelmatig uitvalt. Meestal weet je van tevoren al wel wat de eindstand is, maar soms ook niet. Eigenlijk was dat alleen wenselijk op 8 mei 2019 rond 22.45 uur (Ajax-Tottenham voor de cultuurbarbaren onder ons).

‘Is het dan te duur?’ Nee, want we hebben wel een hybride operatiekamer. We hebben meegeschreven aan de businesscase, maar we opereren er nooit. De hybride operatiekamer is primair voor vasculaire interventies en is daarmee ruimschoots gevuld. En nee, er zijn genoeg perifere ziekenhuizen met CT-beeldvorming op de operatiekamer. Weet u wat pas duur is? Een reoperatie.

‘Is het dan niet relevant?’ Een schroef bij de enkel vervangen is vervelend, maar overkomelijk. Een sacro-iliacale schroef bij een bekkenfractuur is al spannender. En die plaatsen we nog wel eens. Ook onze orthopeden hebben het zwaar. Bij een verkeerde schroef in de wervelkolom kan een dwarslaesie ontstaan. Onze kaakchirurgen hebben laten zien dat ze 89 procent van hun comminutieve zygoma- en orbitabodemfracturen peroperatief moeten reviseren op basis van 3D-CT-beeldvorming (artikel ingediend). Het is dus een breed chirurgisch dilemma.

‘En hebben jullie het dan niet gemeld?’ We maken iedere keer braaf een MIP-melding als de peroperatief gemaakte beelden niet opgeslagen kunnen worden. Aan steun van de MIP-commissie geen gebrek overigens: ‘Blijf dit soort incidenten melden.’ Helaas is hun invloed beperkt en verandert het niets.

‘Maar beste collega’, hoor ik u denken, ‘u heeft gewoon niet goed geopereerd en geeft nu de omstandigheden de schuld? Typisch chirurgen. Willen altijd weer nieuw speelgoed en het ligt nooit aan hen.’ Dat klopt ook wel inderdaad.

Ter verdediging: we kijken veel Champions League-voetbal op zwart-wittelevisie en kunnen dat goed. We werken immers in de academie omdat we complexe fracturen leuk vinden. Daar hoort helaas ook bij dat het af en toe opnieuw moet. Toch zouden we graag een flatscreen met werkende kabel willen. Niet voor onszelf, maar voor de patiënten die aan ons zijn toevertrouwd.

Over patiënten gesproken, hoe is het nu met mevrouw V. vraagt u? Drie operaties verder, metaal is er weer uit. Ze blijft aardig en ik krijg gedurende de follow-up zelfs een sinterklaasgedicht van haar. Ze loopt alweer 3 kilometer en is optimistisch. ‘Waarom blijven jullie eigenlijk zo aardig?’ vraag ik het echtpaar bij de laatste controle. Haar echtgenoot vertelt over hun kind met hartafwijking. Gereanimeerd voor zijn ogen. ‘Komt de zuster naar buiten na 15 minuten: ze doet het weer. Kan je het mee doen. Dus zo’n enkel valt dan wel mee als je begrijpt wat ik bedoel.’

Beeldvorming. Het echtpaar blijft aardig omdat ze veel gekkere dingen hebben meegemaakt. Maar ouderwetse beeldvorming draagt risico’s met zich mee. Dat is kraakhelder.

meer van Marijn Houwert

operatiekamer traumachirurgie
  • Marijn Houwert

    Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.