Het reizigersvirus

In oktober bereik ik het punt dat ik twee jaar aaneengesloten op éénzelfde plek woon. Dat is voor mij een record. In de afgelopen tien jaar ben ik namelijk zeer frequent verhuisd, met name ook naar het buitenland. Twee jaar geleden bereikte ik een toppunt met zes verhuizingen binnen een jaar, mede dankzij de te krappe Amsterdamse huizenmarkt.

Ongeveer een halfjaar geleden begon het opnieuw te kriebelen bij me. Een gevoel van innerlijke onrust, iets wat moeilijk te omschrijven is. Ik vond mezelf weer zoekende naar vacatures in het buitenland en voor ik het wist woonde ik een informatieavond van Artsen zonder Grenzen (AzG) bij. Mijn beste vriendin noemt het ‘vluchtgedrag’. Mijn therapeut ‘een niet zo slim plan’. Mijn familie riep: ‘Daar gaan we weer.’

De vriendin die spontaan mee was naar de informatieavond van AzG herkende het gevoel als geen ander. Ze was zelf net terug van een jaar werken in het buitenland en betrapte zichzelf aldaar al op het maken van nieuwe reisplannen. Zij heeft een stabiele lange relatie en woont samen hier in Nederland. Waar zou zij dan voor vluchten, vraag ik mij af, als mijn beste vriendin gelijk heeft.

Ik heb me tot nu toe alleen begrepen gevoeld door mensen die ook lange reizen hebben gemaakt of voor een langere periode in het buitenland hebben gewoond. Een goeie vriend en oud-collega vertrekt over een week naar de Hoorn van Afrika en na terugkomst zal hij zijn emigratie naar Nieuw-Zeeland in gang zetten. Hij adviseerde mij mijn reizigershart te volgen.

Het lijkt net alsof deze vrienden precies hetzelfde doormaken als ik. In het Engels noemen ze het the travel bug: eenmaal door die bug gebeten, kom je nooit meer van het travel-virus af.

Pas las ik een artikel van een hoogleraar filosofie die ook niet kon uitleggen waarom de mens graag reist. Dat het niks meer is dan een gegeven feit. We zijn nu eenmaal nomaden. Het artikel eindigde met de redenatie dat iedereen die op reis gaat, wel iets ontvlucht.

Gister nam ik afscheid van de vriend die naar Afrika vertrekt en morgen ontmoet ik de vriendin die mogelijk voor AzG zal werken. En ik? Ik denk dat ik voor de verandering ga toewerken naar mijn vijfjarig jubileum, in de hoop mijn weerstand te verhogen.

Als er reislustige lezers zijn die het gevoel herkennen en interesse hebben in een coschap / stage psychiatrie in Kaapstad, mail me dan op karacaguler@gmail.com en ik help je daar te komen.