Blogs & columns
Blog

Het is hier net oorlog, maar waar zijn de generaals?

11 reacties

Mijn vorige aios vertelde mij het volgende verhaal. Toen hij coschap liep op de SEH van ons ziekenhuis werd er een man binnengebracht die dreigde te stikken.

Even later zat de ademweg volledig dicht en brak de paniek uit, zeker toen intuberen niet lukte. Gelukkig kwam een ervaren traumachirurg binnen, wierp één blik op de patiënt en zei: ‘Scalpel!’, waarna hij een incisie maakte in de trachea, en toen: ‘Canule!’, die hij vervolgens naar binnen schoof. ‘Zo, nu hebben we weer een A’, concludeerde hij en vertrok, nagekeken door mijn verbijsterde aios, die zojuist een 4-sterrengeneraal Omaha Beach op had zien lopen.

‘Begrijpt u, dokter, waarom het twaalf uur heeft geduurd voor mijn man werd geopereerd?’, vroeg mevrouw Joustra, toen ik op bezoek was. Meneer Joustra, een gezonde eindzestiger, kreeg de vroege ochtend na een coloscopie in het kader van het BVO per acute hevige buikpijn in de LOB. Ademen was door de pijn haast niet te doen en bewegen al helemaal niet. Nadat er contact was met de poli kreeg mevrouw te horen dat ze geen ambulance gingen regelen, dat moest de huisarts maar doen. Toen ik via mijn assistente het verhaal hoorde, door haar helder uitgevraagd, regelde ik een ambulance om hem naar de SEH te vervoeren onder verdenking colonperforatie. Ik realiseer me dat ik op grond van deze analyse niet voor de Nobelprijs word voorgedragen, want iedere arts die ik dit verhaal heb verteld roept op dit punt aangekomen: ‘Colonperforatie!’ Het duurde wel even voor hij op de SEH was, omdat het gezien de pijn een hele klus was hem op een menselijke manier uit de slaapkamer naar beneden te krijgen. De rit zelf vond stapvoets plaats, omdat ieder bobbeltje niet te harden was.

Eenmaal aangekomen op de SEH duurde het zo’n twee uur voor hij werd onderzocht door een anios. Het volgende citeer ik uit de ontslagbrief, die ook door de dienstdoende SEH-arts is ondertekend:

Patiënt heeft na de scopie eenmalig gebraakt (juist), patiënt kreeg in de loop van de avond krampende pijn in de hele buik, PM: ROB (onzin, patiënt heeft helemaal geen krampende buikpijn gehad, het was zoals eerder genoemd een peracute buikpijn, vooral in de LOB!). Niets over vervoerspijn, niets over het ondraaglijke karakter.

Bij onderzoek oogt patiënt pijnlijk (tegen de tijd dat deze jonge dokter hem onderzocht liep er al gedurende zeven uur darminhoud de buikholte in, dus mogen we dit het understatement van de dag noemen? De pijn was volgens meneer Joustra toen al ondraaglijk). De buik is bol en er is geen peristaltiek (ongetwijfeld juist). Er is sprake van matige loslaatpijn, PM: ROB (Matige loslaatpijn… je kan je niet voorstellen dat dat, gezien het bovenstaande, klopt en vraagt je af hoe ernstige loslaatpijn er dan uitziet. Verder weer de cruciale verwisseling van rechts en links, zeker van belang, omdat in het rechtercolon geen poliepen waren verwijderd.) Geen RT beschreven, geen hoestpijn beschreven.

Deze proeve van onbekwaamheid van deze jonge dokter, die blijkbaar nog niet in staat was dit soort potentieel levensbedreigende situaties te beoordelen, is volstrekt inadequaat gesuperviseerd en daardoor heeft dit goedbedoelde geklungel, gecombineerd met een normaal CT abdomen en een CRP van 26 de hele goegemeente als een spookrijder op de verkeerde weghelft gezet. De diagnose perforatie zakte in de DD en eigenlijk gebeurde er een tijd niks. Meneer en mevrouw Joustra probeerden wanhopig de spookrijders te waarschuwen (Hij: ‘Help me toch, ik hou dit niet meer vol.’ Zij: ‘U moet mijn man laten opereren, want kijk nou toch, zo gaat hij dood!’) Helaas, er gebeurde nog niks, geen dokter die hem onderzocht, niks. Ten slotte zei meneer Joustra: ‘Ik wil dood’, en dat gebeurde ook bijna. Hij werd hemodynamisch instabiel en naar de ic overgebracht. Overleg tussen chirurg en mdl-arts resulteerde in een CT met contrast. Toen de mdl-arts begin van de avond aan het bed verscheen en meneer Joustra als tweede arts in tien uur tijd onderzocht, schrok hij zich wezenloos, duwde op de buik en gaf meteen een ruk aan het stuurwiel, waardoor iedereen weer op de juiste weghelft stond. Met gierende spoed ging hij ter ok, waar een inmiddels gedekte perforatie links en een vierkwadrantsperitonitis werden gevonden. Er volgde een hartmannprocedure. Meneer Joustra heeft nog 36 uur op de ic gelegen (volgens de mdl-arts een tijd ‘heel slecht’). Hij was gierend delirant, waardoor hij vastgebonden moest worden. Dat heeft geresulteerd in de nog steeds niet herstelde ulnaris parese aan zijn dominante hand, erg onhandig bij de verbouwing van zijn huis, waar hij middenin zat.

Of ik het begrijp, mevrouw Joustra? Ja, helaas wel. Het is net oorlog, de minst ervaren soldaten staan aan het front en de generaals laten zich soms te weinig zien. Ik weet zeker dat als de in het begin genoemde 4-sterrengeneraal op de SEH bij uw man was geweest, hij met vijf vragen en twee keer drukken op de buik meteen een ok had geregeld, maar hij was er niet en de analyse van een onervaren dokter, die niet werd gecontroleerd, heeft bijna fatale gevolgen gehad. Als ik de verhalen hoor van de zeventien huisartsen die ik heb opgeleid en allemaal als onervaren dokter in ziekenhuizen hebben gewerkt, net als ikzelf ooit, komen dit soort situaties nog te vaak voor. Uw man houdt de specialisten in de ziekenhuizen een spiegel voor. De vraag is: wie wil erin kijken?

PS: Het bovenstaande is gebaseerd op meerdere gesprekken met het echtpaar, telefonisch en mailcontact met de zeer welwillende mdl-arts en de ontslagbrieven.

Lees ook
  • Imme Bergman

    Hoewel ik in het echt anders heet ben ik het wel, bijna 35 jaar huisarts. In mijn innerlijke wachtkamer zitten veel patiënten, mensen met wie ik ontroerende tot hilarische dingen heb meegemaakt. Ze hebben op deze blog gewacht. Ik heb veel van hen geleerd en ze hebben mijn leven verrijkt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • J.J.C. Verhoeff

    Radiotherapeut-oncoloog, Utrecht

    En nog meer beschamend dat de SEH arts niet erkend wordt als specialist!!
    https://www.knmg.nl/web/file?uuid=fde5374a-b5c3-456b-ba7e-3e75a9429141&owner=5c945405-d6ca-4deb-aa16-7af2088aa173&contentid=90710

  • S.P. Muller

    Arts

    Dit alles lezende doet mij afvragen: hoe was de vooraanmelding: patient belt poli, hopelijk overlegt de poli-assistente bij acute klachten met een (dienstdoende) arts. Als (#beldehuisarts... ) naar de huisarts verwezen wordt door de poli dan dient to...ch de huisarts triage en verwijzing te doen? wat is gecommuniceerd over de buikpijn met de ontvangende partij (overwogen om de dienstdoend chirurg te bellen)?

  • Huisarts, Uppsala

    Soortgelijk geval meegemaakt als HAIO. Waarbij ik de dd chirurg belde die midden in haar poli zat, dus die kon niet komen. En de dd radioloog wilde niet komen tijdens zijn lunch bij mijn instabiele patiënt. Het ligt dus zeker niet altijd aan de front...linie maar ook de generaal is wel eens het probleem.

    [Reactie gewijzigd door Luif, Lisette op 26-07-2022 07:58]

  • P.H. Roessingh

    huisarts

    Dank voor je verhaal. De meeste van ons zijn op de SEH begonnen als groentjes, niet gehinderd door al te veel ervaring. Dankzij door de wol geverfde SEH-verpleegkundigen worden gelukkig veel valkuilen vermeden. Als je tenminste de verpleegkundigen ee...n beetje te vriend houdt.
    Vorig jaar exact een zelfde casus in mijn eigen praktijk gehad. Alleen dan een delay van 2 dagen. Ze hadden maar even aan zijn bed hoeven schudden om de diagnose te hebben. Patiënt overleed helaas. Daarover kon ik nog wel vrede hebben. Maar dat niemand in het ziekenhuis zich daar schuldig over leek te voelen, vond ik wel gek. Goed dat je dit nog eens belicht.

  • T.R. van der Hoeven

    Huisarts, Utrecht

    Natuurlijk zeer vervelend dat deze casus zo gelopen is en er zijn zeker verbeterpunten uit te halen. Maar, achteraf is altijd makkelijk praten, daarnaast vind ik het zeer oncollegiaal dat U de rapportage van een collega-arts zó met de grond gelijk m...aakt. Helemaal omdat U zelf op dat moment niet bij LO en anamnese aanwezig was. Verhaal van de patiënt kan bij een andere arts en op ander tijdstip altijd weer verschillen, net als het LO en de interpretatie hiervan (misschien in tussentijd wel pijnstilling gehad). Ik weet zeker dat een anios het verschil tussen links en rechts wel weet. Uw verhaal getuigt van weinig respect voor Uw collega's.

    • I. Berman

      Huisarts

      Beste collega van der Hoeven,
      U schrijft, "dat het natuurlijk zeer vervelend is, dat deze casus zo gelopen is". Mijn patient is bijna overleden, inderdaad zeer vervelend. Wat u kennelijk nog vervelender vindt is dat ik "de rapportage van een collega... arts met de grond gelijk maak en "dat het verhaal van een patient altijd weer kan verschillen en dat een Anios het verschil tussen rechts en links heus wel weet". Ook "is het achteraf makkelijk praten".
      Het echtpaar Joustra, uitermate nuchter en net als u en ik cognitief dik in orde, hebben vanaf het eerste telefoontje tot vlak voor de OK steeds gezegd, dat het om een acuut begonnen, ondraaglijke pijn in de LOB ging. Er is geen reden te bedenken, waarom ze tijdens het gesprek met de Anios opeens van gedachten veranderden richting een geleidelijk ontstane krampende pijn in de ROB. Dat een Anios het verschil tussen rechts en links weet zal niemand betwisten. Daarom is het des te ernstiger , dat het in de door u zo verdedigde rapportage wordt verwisseld, met alle gevolgen van dien. Ik heb de rapportage niet met de grond gelijk gemaakt, dat heeft helaas de Anios zelf gedaan. Het ernstigste van de hele casus is, dat deze rapportage niet adequaat is gecontroleerd. Is het achteraf makkelijk praten? Nee, het is achteraf moeilijk en pijnlijk praten. Helaas is dat de enige manier om wat te leren. Zolang we er niet achteraf over praten, maar de mantel der collegiale liefde hanteren, blijft meneer Joustra met een nutteloze spiegel achter.

      • T.R. van der Hoeven

        Huisarts

        Mijn punt is dat u zelf rechter speelt over een casus waar u emotioneel bij betrokken bent (die betrokkenheid siert u) en waar u op desbetreffende moment niet bij was. U doet veel aannames, schrijft op neerbuigende toon en ontneemt deze collega-arts ...de kans om zich te verdedigen. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal, ik hoop dan ook van harte dat u contact heeft gezocht met deze anios om feedback te geven en het verhaal ook uit zijn perspectief te horen. Ik hoop daarnaast ook dat u een melding gedaan heeft bij de VIM commissie van het ziekenhuis, dan kunnen zij de zaak beoordelen, beslissen of het hier om een calamiteit gaat en deze arts er op aanspreken en de juiste verbetermaatregelen nemen.

    • Verzekeringsgeneeskundige en tropengeneeskundige in ruste, Maastricht

      Helaas is dit geen kwestie van kennis achteraf!
      En ik vind het niet netjes om de slecht nieuws brenger zo aan te vallen!
      Het is veel belangrijker om de hand in eigen boezem te steken.
      Helaas is men blijkbaar te veel bezig met het behandelen van CT...’s i.p.v. de patiënt en het medisch toestandbeeld. Zou men dat doen dan zou perforatie en chirurgisch ingrijpen voorop staan!

    • A. Pfaff

      Anesthesioloog n.p., Maastricht

      Het feit dat de patient niet gezien wordt door de endoscopist die deze niet zelden voorkomende complicatie veroorzaakt heeft, getuigt pas van weinig respect voor zijn patienten. Hij/zij had mogelijk sneller de door zijn/haar veroorzaakte schade wille...n beperken.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.