Blogs & columns
Blog

Het is even wennen

2 reacties

Sinds begin dit jaar ben ik met pensioen. Ik wou eerst schrijven ‘ben ik officieel met pensioen’. Daar spreekt al uit dat ik er moeite mee heb. Als je zegt dat je officieel met pensioen bent dan zeg je dat je eigenlijk nog niet met pensioen bent, maar dat het nu eenmaal officieel zo heet.

Mensen die met pensioen zijn, roepen vaak dat ze het drukker hebben dan ooit. Kennelijk wordt het niet druk hebben toch als minderwaardig beleefd. Volgens mij heb ik geen moeite met minder maatschappelijk aanzien. Het lijkt me juist wel wat om geheel door de wereld vergeten ergens achteraf een boek te schrijven of in de tuin te scharrelen. ‘Nou, wat let je?’ kun je zeggen. ‘Je hebt nu de kans. Eindelijk dat sabbatical waar je altijd zo naar verlangde.’ Maar dat klopt niet helemaal. Een sabbatical is een tussenjaar. Tussen deelname aan het arbeidsproces in. Maar pensioen is een eindfase. De volgende fase is niet weer deelnemen, dan valt het doek definitief. Ernst Becker schreef eind vorige eeuw De ontkenning van de dood. Dat boek heeft grote indruk op me gemaakt. Een aspect van zijn betoog was dat we bezigheden en projecten nodig hebben om ons niet te bewust te zijn van onze eindigheid. Een Franse schrijver zei ooit: ‘Er zijn twee dingen waar je niet rechtstreeks in moet kijken: de zon en de dood.’ Mijn blog ‘Het aftellen is begonnen: 66’ ging daar ook over. Een vriendin vond die blog nogal treurig. Zo ervoer ik het zelf niet. Ik voel me er beter bij het beestje maar bij de naam te noemen. Toch is moeite met de dood volgens mij ook niet wat ik moeilijk vind aan pensioen. Waar ik vooral aan moet wennen is het gevoel niet meer mee te doen. Jullie zijn allemaal aan het werk en ik zit hier een blog te schrijven en ga straks verder met een muurtje metselen voor een plantenkas. Ik ben vrijgesteld van plichten. ‘Heerlijk toch’, zou je denken en het heeft ook zeker voordelen. Ik wil het ook niet groter maken dan het is, maar het is wel even wennen om buitenspel te staan. Ik weet best dat ik nog wel kan deelnemen aan het maatschappelijke leven, maar omdat het niet hoeft voelt het een beetje als voor ‘spek en bonen’. Nogmaals: het is geen drama. Dat ik erover schrijf is meer beschouwelijk dan mijn nood klagen. Ik realiseer me wel des te meer hoe moeilijk het moet zijn als je door ziekte, psychisch of lichamelijk al veel eerder belemmerd wordt om deel te nemen aan het arbeidsproces. Dat krijg je er als nevenschade nog bij naast de ziekte en de andere negatieve gevolgen daarvan. Dat is echt een probleem. Mijn zoeken om een verhouding te vinden tot mijn nieuwe levensfase is dat niet. Dat is gewoon even wennen.  

lees meer van menno oosterhoff
  • Menno Oosterhoff

    Menno Oosterhoff is (kinder- en jeugd)psychiater eninitiatiefnemer van www.ocdnet.nl en www.ocdcafe.nl. Hij maakt de podcast ‘God zegene de greep’ over de dwangstoornis. Daarover gaat ook zijn boek ‘Vals alarm´ waarin ook zijn eigen dwangstoornis aan de orde komt. Zijn boek ‘Ik zie anders niks aan je’ gaat over psychische aandoeningen in het algemeen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Bedrijfsarts officieel met pensioen, Lexmond

    Menno heel herkenbaar…Ook ik ben officieel al 2 jaar met pensioen. Omdat er een groot gebrek is aan bedrijfsartsen heb ik toch maar weer een klusje opgepakt. Maar het weer moeten, vroeg op, aansluiten in de file en meedraaien in een hectische omgevin...g benauwt me nu ook. Als deze klus klaar is toch maar echt stoppen? Vrijwilligerswerk genoeg.

  • A.F. Algra

    commentator, opiniemaker zorg en sociale zekerheid, oud bedrijfsarts, Rotterdam

    'Buitenspel', 'voor spek en bonen', 'vrijgesteld van plichten'. Het is vooral 'even wennen' Dat zijn de inkleuringen die Menno Oosterhoff gebruikt voor zijn levensgevoel omdat hij sinds kort 'met pensioen' is.

    Heel herkenbaar. Ik heb er ook last ...van. Behoorlijk veel zelfs. En dat gevoel is - ondanks dat ik nu zelf 2.5 jaar 'officieel met pensioen' ben - nog steeds niet weggetrokken. Ik ben er dus nog steeds niet 'aangewend'

    Maar wordt er dan gezegd: je hebt nu toch 'alle tijd '. Alles kan, niet hoeft. Ja toch ? Alle tijd aan jezelf hebben.

    Bij mij werkt het niet. Om eerlijk te zijn: ik vind er eigenlijk geen bal aan. Het voelt toch een beetje als 'uitgerangeerd', 'afgeschreven', 'afgedankt'. Ondanks dat ik het hardstikke druk heb.

    Als ik dat aan deze of gene vertel, horen ze dat met een verschrikt gezicht aan. Maar.... en dan volgt lange rij aan tegenargumenten. Het moet wel 'gezellig' blijven. Je moet niet aan de boom schudden.

    Daarnaast: het contrasteert erg met mijn directe omgeving, die allemaal 'gewoon' werken, nog een carrière switch maken , studeren en naar wilde feestjes gaan. De levenslust spat ervan. Alles kan -als je maar wil - is/lijkt daar het motto.

    Maar ja: het valt mij zwaar.
    Als ik aan het somberen ben.

    Daarom doe ik aan zelfmedicatie
    om mezelf wat op te vrolijken

    R/ 3x daags

    Birgitte Kaandorp - ik heb een heel zwaar leven
    https://www.youtube.com/watch?v=BFugEoNNUFc

    Do you have a problem in live ? Then why worry ?
    https://www.youtube.com/watch?v=9YRjX3A_8cM

    Always look at the bright side of life ?
    https://www.youtube.com/watch?v=SJUhlRoBL8M

    Into each life some rain must fall
    https://www.youtube.com/watch?v=PJ9IaplRrm4

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.