Blogs & columns
Mette Konings
Mette Konings
2 minuten leestijd
Blog

Het huishouden van de yup gaat niet over rozen

3 reacties

Het ogenschijnlijk georganiseerde voorkomen van de arts vóór de schermen, is niet per se representatief voor wat er áchter de schermen gebeurt. De algemene dagelijkse verrichtingen zijn soms best moeilijk in het roerige bestaan in te voegen. Het huishouden moet gewoon even tussendoor.

Ik loop om half zeven naar de winkel om nog snel wat te eten te halen. Ik bel een vriendin. ‘Kun je me goed horen?’ vraagt ze, ‘want ik zit in, eh, het restaurant van de Ikea. Het lag vlakbij mijn werk. Mijn voornemen was gezond eten deze week, maar het zijn Zweedse gehaktballen geworden.’ Het voornemen gezond te gaan eten heb ik zelf al elke week van het nieuwe jaar, maar leidt er vanavond voor de zoveelste keer toe dat ik een maaltijdsalade uit het kant-en-klaarschap vis in plaats van een pizza.

‘Mijn koelkast is volkomen leeg’, appt een andere vriend, ‘en gisteren heb ik een gedroogde salami als avondeten gehad.’

Het ontbijt is pas echt een ondergeschoven kindje. Ik stap bij een vriendin in om te carpoolen. Op de versnellingspook ligt een snee ontbijtkoek. De koffie staat ook klaar in de bekerhouder. Elke minuut in de ochtend telt. Want op slaap wordt al genoeg beknibbeld, daar hoeft de ontbijttijd niet ook nog vanaf.

Net als je alles gehad denkt te hebben, ligt er meestal nog wel ergens een stapel met was. Met een collega overleg ik hoeveel wassen normaal zijn om te draaien na een vakantie. De aanleiding is dat enkele van onze gezamenlijke patiënten met OCD aangeven veel te wassen. Maar wat is eigenlijk veel? Ik tel hardop de wassen na een vakantieweek. ‘Witte was, minstens één bonte was, wol- en zijdewas.’ M’n collega lacht me in mijn gezicht uit: ‘Ja, maar ik denk niet dat iedereen zijdewassen draait.’ Nu voel ik me pas echt een yup. (In mijn verdediging: al mijn zijden items komen uit de kringloop.)

Het huis schoonmaken is iets wat je doet als het op het oog stoffig is, of de week daarna. Sommige slimmeriken schakelen een schoonmaker in, maar die zijn moeilijk te vinden en dan moet je zelf eerst over een aantal mentale drempels heen. Accepteren dat je je appartement van bescheiden grootte niet zelf kunt schoonhouden. Accepteren dat je iemand in dienst neemt die de leeftijd van je moeder heeft. Die schoonmaakt terwijl je zelf nog even wat mails wegwerkt.

Dan zijn er nog getalenteerden die niet alleen hun eigen volwassen huishouden bijhouden, maar ook nog kinderen in niet-verwilderde toestand bij hun school weten af te leveren. Deze mensen mogen zelf een blog schrijven, want ik heb nog geen idee hoe dat mogelijk is.

Aan het begin van de dag komen we toch in onbevlekte kledij, doorvoed met salami’s en gehaktballen en professioneel ogend aan in het ziekenhuis. Klaar om een nieuwe dag voor de medemens te zorgen.

Meer van Mette Konings
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • P.J. Mitra

    arts en jurist gezondheidsrecht, onafhankelijk medisch adviseur ArtsTotaal, Schaijk

    Ik heb vaker over dit onderwerp geschreven, vooral richting onderwerpen die betrekking hebben over opleidingskeuzes, maar dit is feitelijk dezelfde materie.

    Misschien ben en denk ik afwijkend (zeker niet uit te sluiten), maar ik lees (met alle respe...ct naar de auteur) vooral een opsomming vol keuzes, die er op neer komen dat het werk te allen tijde voorrang heeft op het overige, doorgaans onder de universele noemer 'zorgen voor de medemens'. En dit werk is ook belangrijk. Ook moet iemand het doen.

    Voor mij persoonlijk geldt alleen wel, dat zorgen voor een ander pas mogelijk is als je eerst goed voor jezelf (en je naasten) zorgt, met rust, regelmaat en voldoende tijd voor wat echt het belangrijkst is in het leven (voor mij: niet het werk, wel een middel om dat te faciliteren).

    De trots van het dealen met overwerkt zijn door onregelmatige en (te) lange werkdagen, alsmede een feest der herkenning richting lotgenoten daarbij, ervaar ik zelf niet. Wel dat het een beroepsdeformatie lijkt te zijn, die dominant is in de beroepsgroep van artsen, waarbij bijvoorbeeld verpleegkundigen toch een wezenlijk andere, meer strikte opvatting hebben over werktijden.

    Waarom is me nog steeds niet duidelijk, al was dat voor mijzelf ook ooit (als beginnend arts) verleidelijk en een bewustwordingsproces, door vele foute voorbeelden in met name het ziekenhuis, archaïstische denkbeelden over de rol van de ANIOS/AIOS en meegesleurd worden in de rat race / het haantjesgedrag richting opleiding als vermeend hoogst haalbare doel.

    Ik denk ook, dat dit niet het voorbeeld is, dat we de AIOS en ANIOS van vandaag na moeten laten streven of als norm moeten stellen, alhoewel inmiddels uit diverse recente onderzoeken al is gebleken dat geneeskunde-studenten en arts-assistenten daar zelf ook steeds minder trek in hebben.

    Het kan ook anders. Hier een gezin met jonge kinderen, beiden parttime werkend (beiden als arts, zonder 'np') met normale werktijden die we zelf bepalen, in een knappe koopwoning met niets tekort, net een zomervakantie van meer dan een maand achter de rug in een warm oord en geen schoonmaker in beeld, diner (zelfgemaakt, niet zelf opgewarmd) om ca. 18:00 en kinderen slapen rond 19:30, met elke avond dan de avond voor onszelf. Het kan gewoon, als je dit zelf ook ambieert, die stap durft te nemen en dan ook door durft te pakken, ook in weerwil van eventuele stemmen, die wellicht roepen dat dit niet 'des arts' zou zijn (wat dat ook moge betekenen).

    Mijns inziens zou het voor ons allemaal -- nog daargelaten een grote groep werkloze jonge klaren -- beter zijn als we allemaal wat minder werken en open staan voor nieuwe collega's. En vervolgens met de vrijgekomen uren tijd gaan steken in de zaken, die het leven écht bijzonder maken, immers 'yolo'. Dit komt ook de kwaliteit van de zorg ten goede, het beste dat de medemens kan verlangen.

    [Reactie gewijzigd door Mitra, Peter John op 06-08-2024 15:50]

  • J.J. Schat

    Bedrijfsarts, Bathmen

    Ik zie het bij mijn dochters ook; sterkte en succes... Maar waarom zou je je moeten verontschuldigen voor een zijden item? Dat is toch helemaal niet nodig? Als je dat liever koopt dan de nieuwste Iphone of een extra vakantie op Bali dan is dat toch... aan jou?

  • A.J. Colon

    Neuroloog

    VEEL te herkenbaar. En blijkt dus ook voor een SOB (Specialist Oudere in het Buitengebied) te gelden.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.