‘Het gevoel dat het mijn eigen schuld was en ik het zelf op moest lossen zat heel diep’
Plaats een reactieTatjana (29) heeft een erfelijke vorm van obesitas en worstelt al haar hele leven met haar gewicht.
‘Zolang ik mij kan herinneren, beheerst eten mijn leven. Mijn moeder vertelde dat zij tijdens de eerste bezoeken aan het consultatiebureau al opmerkingen kreeg over mijn gewicht. Op babyfoto’s zie je ook dat mijn molligheid meer is dan alleen babyvet. En als kind bleef ik op feestjes altijd in de buurt van de borreltafel. Continu was ik aan het bedenken wat ik nog meer kon eten, ik was onverzadigbaar.
Doordat ik altijd veel te zwaar ben geweest, werd ik al vroeg geconfronteerd met allerlei vooroordelen. De algemene mening is toch dat dikke mensen lui zijn, de hele dag op de bank hangen en geen zelfdiscipline hebben. Het wordt zo vaak tegen je gezegd, dat je het zelf gaat geloven en jezelf de schuld geeft. Een tijdje dacht ik zelfs dat ik het niet waard was om te leven. Uit schaamte en frustratie kreeg ik stiekeme eetbuien. Allerlei behandelingen heb ik geprobeerd, maar de meeste daarvan komen toch neer op minder calorieën en meer sporten, wat bij mij niet hielp. In tegenstelling tot anderen viel ik zelfs met dagelijks intensieve workouts geen kilo af. En altijd hield ik een gevoel van honger.
Eigenlijk is al in mijn puberteit ontdekt dat er iets mis is met mijn stofwisseling en dat het erfelijk is. Ons gezin is toen getest, mijn vader en ik hadden een mutatie in het melanocortine-4-receptor(MC4R)-gen. Maar door artsen en andere hulpverleners werd daar destijds niet veel aandacht aan besteed, waardoor ik er zelf ook nooit echt bij heb stilgestaan. Bovendien zat het gevoel dat het mijn eigen schuld was en ik het zelf op moest lossen al heel diep. En zonder behandelingsmogelijkheden schoot ik natuurlijk ook niets op met een defect gen.
Pas een paar jaar geleden kreeg ik uitgebreide uitleg over mijn aandoening. En sinds vier maanden injecteer ik medicijnen die alleen worden vergoed voor mensen met een genetische afwijking. En dat is een wereld van verschil, want daarmee ben ik, naast een gezonde en sportieve leefstijl, al tien kilo afgevallen. Voor het eerst ervaar ik een gevoel van verzadiging. Voor het eerst denk ik dat het niet helemaal mijn eigen schuld is. Voor het eerst ben ik wat minder hard voor mezelf en voel ik me minder mislukt.
Toch realiseer ik mij nog steeds heel goed de complexiteit van overgewicht. Naast erfelijke factoren kunnen allerlei aspecten een rol spelen, zoals hormonen, slaaptekort, stress, maar ook trauma’s en eetstoornissen. Alle mensen met obesitas verdienen dan ook een gerichte, persoonlijke benadering en een multidisciplinaire aanpak. We moeten af van het stigma dat het hun eigen schuld is, dat werkt alleen maar averechts. En dat geldt niet alleen voor mensen bij wie een duidelijke oorzaak is gevonden, maar voor alle dikke mensen. We hoeven niet alles zelf te doen. Want dat hebben we lang geprobeerd.’
Tatjana Almuli is journalist, fotograaf en auteur van het boek Knap voor een dik meisje.
Ook van Cora Aalfs
- Er zijn nog geen reacties