Blogs & columns
Blog

Het beloofde land: de burn-out

2 reacties

‘Denk erom Anouk, ik kreeg een burn-out tijdens mijn politijd.’ Ik knipper nog eens met mijn ogen. Mijn supervisor wijst beschermend met haar wijsvinger naar me. Ik haal mijn schouders figuurlijk op. Ik ben altijd heel relaxed geweest. Zestig uur werken, geen probleem! Je werk mee naar huis nemen? Tuurlijk niet.

Drie maanden later ben ik een soort opgegeven kamerplant geworden.

Midden in de nacht schiet ik wakker. Gedurende enkele seconden ben ik nog midden in mijn droom. Vrijwel direct daarna weet ik de verhaallijn niet meer, maar ik werd in ieder geval flink afgeblaft door een supervisor. Iets wat in werkelijkheid (bijna) nooit gebeurt. Dit was de derde keer vannacht. Ik zie de uren voorbijkruipen tot het tijd is om op te staan.

Nagenoeg elke avond ben ik nog een poli aan het voorbereiden. Ik zie er slecht uit, ik sport niet meer en ik voel me constant opgejaagd. Het voelt alsof er een spookrijder op me af dendert. Ik kan geen kant meer op. Ik probeer me schrap te zetten, maar ik heb me er al bijna bij neergelegd. Kom maar op burn-out, je hebt me in je greep.

Als ik voor de tweede keer in huilen ben uitgebarsten, en na aanmoediging van bijna al mijn familieleden, collega’s en vrienden, raap ik mijn laatste moed bij elkaar. Ik ga met mijn opleider praten.

Ik had het zo goed geoefend, echt. Maar na twee zinnen barst ik wederom in tranen uit. Ik krijg het niet zonder gepiep mijn keel uit. Ik zag er enorm tegenop. Maar mijn opleider heb ik zelden zo lief en ontroerd gezien. Ik vermoed dat ik er heel zielig uitzag. We besluiten een dagdeel poli te sluiten om me meer lucht te geven. Bovenal destilleert hij het belangrijkste: ‘Je bent niet verantwoordelijk voor alles wat je patiënt doet of overkomt. Je gaat soms wat missen, dat zal altijd zo blijven. Je bent geen superheld. Meer dan je best kun je niet doen.’

Drie weken later zit ik in de zon op een terras. Mijn laptop is dit weekend nog niet open geweest. Ik kan me bijna niet meer herinneren wat er nu precies zo erg was, zo gemakkelijk was ik weer mezelf. Maar o wee, wat ben ik alert geworden! Ik besluit dat ik het nooit meer zo ver zal laten komen.

Grijnzend bedenk ik dat ze hier nou eens een beoordelingsformulier over zouden moeten invullen. Dit is pas echt een belangrijke les in je assistententijd.

meer van Anouk van houten

  • Anouk Putker

    Anouk Putker werkt als arts in opleiding tot oncoloog.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • W.J.Duits

    Bedrijfsarts, Houten

    Dank voor het willen delen. Het maakt heel duidelijk hoe belangrijk het is begrip en vooral relativeren door een supervisor of leidinggevende. Compliment voor je opleider!

  • Huybert van Eck

    Eigenaar CarpeNexus, ‘s-Hertogenbosch

    Beste Anouk,
    Dank voor het delen van jouw ervaring!
    Niet alle artsen (i.o.) hebben de talenten om op tijd zich zelf te ‘hervinden’ of een omgeving, die begripsvol is. Terwijl het vak jegens patiënten, collega’s en andere professionals alsmede organ...isatie veeleisend kan zijn.
    Soms is hierbij ondersteuning wenselijk; er zijn goede professionals op het gebied van preventie van buren-out, die hierbij ondersteuning kunnen bieden. Zo’n professional ben ik zelf niet, maar vanuit betrokkenheid bij goede zorg gun ik dat elke zorgprofessional onder het motto: ‘no waste of human capital’!
    Met een brede glimlach las ik jouw grijnzende conclusie!

    Met vriendelijk groet,
    Huybert van Eck

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.