Hersengymnastiek

Ik leg een patiënt van alles uit over de beroerte die hij heeft gehad. Het is een wat oudere man en ik vraag me af hoeveel hij ervan snapt, hoewel hij driftig zit te knikken. De spanningsboog is bovendien van korte duur, wat ertoe leidt dat hij begint te vertellen over zijn toverkunsten op de piano. Tijd voor mij om driftig te knikken.

Onderweg naar de uitgang aan het eind van de dag zie ik vanuit het trappenhuis meneer zitten achter de piano bij de balie. De trein ging ik toch al fiftyfifty halen, dus ik loop het trappenhuis uit om nog wat te kletsen met de beste man (en nog even te checken of hij nog iets kan reproduceren van vanmiddag). Hij weet het echter op wat schoonheidsfoutjes na nog verrassend goed en dus schakelen we over op pianospelen.

Twee jaar geleden hebben mijn vriend en ik een elektrische piano gekocht, vertel ik. Het is ronduit gênant hoe weinig vooruitgang we geboekt hebben, maar we vermaken ons er toch goed mee. ‘Voor iemand die zoveel met hersenen bezig is, gebruik je ze dan echt te weinig!’ Vooral links moet ik goed oefenen van hem, anders wordt het nooit wat met me.

Eind van het liedje: ik zit die avond melodieën voor de linkerhand te oefenen en houd er stiekem mijn notenspiekblaadje bij. En ik maar denken dat híj niet goed naar míj had geluisterd. Of ja, niet goed geluisterd, mijn hersenen kunnen gewoon nog even niet zonder zwembandjes.