Herinneringen aan een gevangene

Tijdens de laatste storm dacht ik aan een gevangene die ons alweer meer dan een jaar geleden verlaten heeft. Zijn verhaal is te mooi om het niet te vertellen, maar zo vol specifieke details dat ik dat toch niet kan doen. Ik dacht ook niet aan hem vanwege zijn verhaal (thema: een man wil maatschappelijke misstanden aan de kaak stellen, waarbij hij er vanuit zijn grootheidswanen vanuit gaat dat dat hij daar een belangrijke taak in heeft en waarbij hij steeds meer verstrikt raakt in paranoïde verklaringen). Ik dacht aan hem vanwege de herdershond.

Ineens was de herdershond bij mij toen ik met mijn kleine hond vanaf een duintop naar de zee stond te kijken. Het was niet zo’n noodweer als de weerdiensten hadden beloofd. Met een goede jas en laarzen kon je gewoon buiten lopen en dat deden meer mensen. Ergens op het strand liep ook de ‘baas’ van die herdershond, die niet naar ons was gelopen om aan mijn hond te snuffelen, maar die hem direct aanviel.

Bespaar me, collega-hondenbezitters, uw gedragsadviezen of kynologisch commentaar. De buitenwereld is een jungle, waar altijd een agressieve hond kan opduiken, wat mensen met kleine honden heel goed weten (en even denk ik hierbij aan een hoogbejaarde depressieve vrouw die ik in een vorige baan behandelde en wier yorkshireterriër door een of ander groot geweld werd doodgebeten). Nog erger dan de dreiging van een aanvallende grote hond is het vergoelijkend psychogebral van hun ‘baasjes’. Met een externaliserend vermogen waar een gemiddelde psychopaat een voorbeeld aan zou kunnen nemen wordt de aanval (hoe onverwachts en buitensporig ook) altijd geweten aan de gebeten hond, die alleen al door daar te staan de aanvaller zou hebben uitgedaagd.

Hoe overmeester je een herdershond in aanval? Dat leren ze je nooit op hondenscholen – meestal is het advies om niets te doen en vooral je eigen veiligheid niet op het spel te zetten. Ik vertel niet zonder trots dat ik mijn hond heb weten te beschermen en de herder in bedwang heb kunnen houden, tot het ‘baasje’ aangelopen kwam, de mond vol meel en flauwe frasen. Ik realiseerde me dat er agressievere honden zijn dan deze herder. Nederland heeft een naam in het fokken en trainen van gevechtshonden, met onder andere het Israëlisch leger als klant en waarbij honden die niet helemaal voldoen, als huishond in de roulatie komen. De politie zet herders in als wapen en ik heb de wonden gezien die zij bij psychotische patiënten die niet voor rede vatbaar waren, hebben aangebracht. Zo niet bij de gevangene aan wie ik tijdens de storm moest denken en wiens verhaal ik niet kan vertellen. Laat ik zeggen dat hij zich in een kelder had verschanst en zich niet gewonnen wou geven toen de politie hem wou arresteren. Hij was niet jong en niet getraind en niet onder invloed van cocaïne of amfetamines. Het was op adrenaline alleen dat hij erin slaagde de herdershond bij de keel te grijpen en buiten gevecht te stellen, waarop de hond door de politie ontzet moest worden.

Ik denk eraan met bewondering.