Heinz is dood - Marcel Slockers

Heinz was jarenlang een markante dakloze in Rotterdam. Hij murmelde vaak in onverstaanbaar Duits, gelardeerd met psychotisch getinte uitspraken.

Heinz bedelde niet: zijn imposante verschijning zorgde ervoor dat velen hem uit zichzelf geld gaven om als dakloze te kunnen overleven. Zijn binding met de stad en zijn weigering om zorg te aanvaarden, waren hardnekkig. Gelukkig accepteerde hij uiteindelijk zorg in een sociaal pension van het Centrum Voor Dienstverlening.

Als je Heinz zag kon je ook bang worden. Er kon vuur uit zijn ogen komen. Hij had soldatenklompen aan die er vervaarlijk uitzagen en soms vreesde je dat zijn psychotische uitspraken misschien wel met jou te maken hadden. Ik weet nog hoe blij ik was toen hij uiteindelijk toestemde om zich te laten verzorgen. Een aantal jaren later overleed hij in een verzorgingshuis. Het AD wijdde een mooi in memoriam aan hem in de Rotterdam-editie.

De begrafenissen van daklozen worden gewoonlijk betaald door de Sociale Dienst en afgewerkt op maandagmorgen half negen. Meestal is er een handjevol hulpverleners en lotgenoten om de laatste eer te bewijzen. Toen burgemeester Ahmed Aboutaleb en wethouder Hugo de Jonge ter ore kwam dat Heinz was overleden, besloten zij zonder aarzelen om dat handjevol nabestaanden op het stadhuis uit te nodigen. Zelf konden zij er helaas niet bij zijn, maar twee dagen na de plechtigheid wilden zij graag wat napraten tijdens een lunch. En zo zat onze verpleegkundige Frans met de burgemeester, de wethouder en een aantal daklozen op het stadhuis. Daklozen die inmiddels wonen op een woonafdeling van Havenzicht, omdat ze ernstige lichamelijke, psychiatrische en verslavingsproblematiek hebben plus slechtziendheid of een andere handicap.

Kortom, een gezelschap dat zich niet geheel aan de protocollen van een burgemeesterslunch wist te houden. Maar zelfs vier keer van tafel opstaan om te plassen en dan weer teruggebracht worden naar de lunch, was voor de beveiligers van het stadhuis niet teveel. Er was soep, brood en een goed gesprek over Heinz en dakloosheid.

Burgemeester Aboutaleb is wat mij betreft de burgemeester van alle daklozen. Meerdere keren bewees hij zijn uitspraak dat hij niet accepteert dat er geen nachtopvang voor buitenslapers is. Op een zondagmorgen hoorde hij per mail dat ondanks de vorst de extra nachtopvang nog niet was gestart; met enkele  telefoontjes was dat geregeld. Toen tijdens de lunch op het stadhuis een van de voormalige daklozen vertelde dat er regelmatig daklozen uitgeloot worden, was de reactie van burgemeester en wethouder merkbaar bezorgd.
 
Ik heb in een eerdere blog gemopperd dat mensen zonder adres geen zorgverzekering kunnen afsluiten. Hoewel de redactie van Nieuwsuur op veel dichte deuren stuitte bij het voorbereiden van een uitzending over dit onderwerp, ben ik in de afgelopen maanden optimistisch geworden over mijn eigen stad. Daar bleken de deuren niet altijd gesloten. De wethouder en de directie GGD verklaarden zich solidair met ons. Terwijl de inspectie mij verbood om nog langer medicatie uit te delen die ik uit giften had gekregen, hielp de GGD me aan medicijnen.

Nog steeds begrijp ik niet waarom een dakloze zonder vast adres zich niet kan verzekeren. Juist als je door een psychiatrische ziekte, een beperking of verslaving dakloos wordt, heb je het verzekeringsrecht nodig. Zorg is een basisrecht voor alle Nederlanders. De straatdokters zijn er tot nu toe niet wijzer van geworden dat ze door het ministerie van het kastje naar de muur worden gestuurd.
 
Burgemeester Aboutaleb en wethouder De Jonge zijn wel mijn bestuurders. Ze luisteren niet alleen naar daklozen als verkiezingsstunt. Ze beseffen dat het niet alleen een teken van beschaving is dat inwoners van een stad voor elkaar zorgen, maar ook een voorwaarde voor veiligheid. Ik heb dan ook veel respect voor de reactie van burgemeester en wethouder op de dood van Heinz.

Marcel Slockers, huisarts/straatdokter