Blogs & columns
Blog

Heimwee

30 reacties

Wat verlang ik terug naar de tijd waarin obesitas, de vergrijzing, het dragen van gezichtsbedekkende kleding en het reduceren van de staatsschuld de belangrijkste problemen waren. De tijd voordat we getroffen werden door het zeer gevaarlijke coronavirus dat alle kaarten opnieuw geschud en verdeeld heeft. Hoewel ik denk dat een bezoekje aan Jemen, Congo, Myanmar of Lampedusa een heleboel landgenoten goed zou doen, komen de meeste niet verder dan de bouwmarkt of een van de filialen van de grote supermarktketens, die, toch al experts op het gebied van globalisering en de daarmee gepaard gaande vormen van uitbuiting, garen spinnen bij de huidige maatregelen.

Daar schuifelen we contactloos langs de schappen. Ik herken geen mens, net zomin als wanneer ik een patiënt uit de wachtkamer ophaal. Met een mondkapje is de snelweg naar ons limbisch systeem (via activatie van de fusiform face area in de rechtertemporaalkwab) afgesloten. Die route is alleen nog toegankelijk via Zoom. Het wachten is volgens mij op het moment dat het internet wordt gehackt door een grote criminele partij. Ik vermoed dat we het dan opeens in perspectief gaan zien.

Want laten we eerlijk zijn. Als het God, Allah of het vliegende spaghettimonster behaagt om met een virus te komen dat 20 procent van de zeer ouden doodt, een deel van de zeer dikken op de intensive care laat belanden en het merendeel van de jonge beroepsbevolking lichte klachten geeft, zouden we dat ook kunnen zien als een noodzakelijk kwaad. Als iets wat nog altijd veel minder schade toebrengt aan het genus homo sapiens dan de ellende die wij bijvoorbeeld de orang-oetangs bezorgen. Volgens mij zou je zo’n pandemie meer moeten benaderen zoals het weerbericht. Een kwestie van geluk of pech, van locatie ook.

Maar nee. In tegenstelling tot de fijngelovigen hebben wij de mensen met zulk overzicht niet voorhanden. Wij gaan het virus voorkomen door onszelf te isoleren, doen mee aan de symbolische avondklok en lopen overdag met mondkapjes de boa’s voor de gek te houden. En maken onszelf verkouden met die ellendige dingen. Ik wel tenminste. Een jaar nadat iedereen wist dat er voor de mensen met obesitas en de pechvogels (waartoe ik gemakkelijk kan gaan behoren; het is me bekend) meer intensive cares moesten komen, heeft het hoofd van het Landelijk Netwerk Acute Zorg uitgesproken dat dat het geval is. En intussen blijven we zitten met destructieve maatregels die in geen verhouding staan tot de ernst van de problematiek. Waarom? Omdat de WHO, de wetenschap en de medicatielobby dit plan, niet onverstandig, al lang op de plank hadden liggen. Het wachten was op een gevaarlijk virus. Zoals SARS-CoV-2.

Meer van Emile Keuter

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.