Heerlijk werken in die hitte

Het is bloedheet en we staan bij een overledene die in zijn woonboot is gevonden. Oudere man, bekend met hartinfarcten, een CVA en cognitieve stoornissen. Maakte veel ruzie, geen contact meer met familie, eenzaam. Hij is ook bekend bij de politie met geweldsdelicten en had net bezoek gehad van een andere bekende van de politie. Ik sta te dampen in mijn witte plastic pak terwijl de Forensische Opsporing geduldig een keur aan sporen veiligstelt en foto’s neemt. Hij ligt al een tijdje. Het gaat snel in dit weer; vliegen en maden zijn al aan hun werk begonnen. Ik moet denken aan de verzuchting van een collega nadat die over het uitgebreide letsel van een kind na huiselijk geweld had gerapporteerd: ‘Wordt het niet eens tijd om een normaal vak gaan doen?! Huisarts, neurochirurg, anything?’

Begrijpelijk en herkenbaar, zeker nu ik op deze woonboot sta, maar dit werk blijft ook fascineren. ‘Dok, is dit een blauwe plek of een lijkvlek?’, vraagt iemand van de FO. We kijken gezamenlijk het lichaam na en vinden diverse letsels: blauwe plekken op knieën en armen, een kleine hoofdwond. Hij was ook alcoholist en viel vaak. Een kort buurtonderzoek en mijn overleg met de huisarts geven geen aanleiding om nader onderzoek te doen. We overleggen met de wijkagent, de FO, de recherche en de rechter-commissaris die ook ter plaatse is. We komen tot de conclusie dat het een natuurlijk overlijden moet zijn. Ik stap uit mijn pak en vraag me gutsend af wanneer ik weer tijd heb om te gaan douchen.

Dan gaat mijn telefoon weer. Laat het niet nog een verdachte lijkschouw-in-wit-pak zijn, denk ik. Eerst even afkoelen. Het is de meldkamer: ‘Jeroen, op het hoofdbureau zit een man onder invloed die mensen heeft mishandeld op de Pride. Hij wordt steeds woester en zit in de observatiecel. Kun je even gaan kijken?’ Klinkt als een intoxicatie met Joost-weet-wat-nou-weer-allemaal. Ik spoed mij naar het hoofdbureau, de airco op max. Wat een heerlijk vak is het toch.