Blogs & columns
Blog

Giftige dampen, rechtse retoriek

Plaats een reactie

Hermans verhaal was een variatie op hetzelfde thema; zo voorspelbaar dat je het in een leerboek zou kunnen opnemen, en zo eenduidig dat je voor de verplichte melding bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd met een modeltekst zou kunnen volstaan.

Hij was psychotisch, met zulke klassieke symptomen dat een leek kon zien dat hij een dokter nodig had en dat zelfs een beginnend coassistent zonder aarzelen de diagnose zou kunnen stellen. Hij meende dat hij achtervolgd werd door vijanden, die hem op onzichtbare wijze volgden, infiltreerden in de organisaties waarmee hij te maken kreeg (zijn werk, en nu de gevangenis) en die hem probeerden uit te schakelen door zijn voedsel te vergiftigen en hem via de douche met dampen te bedwelmen. Hij had eerst geprobeerd te vluchten, in een auto die niet van hem was en waarin dus (in zijn redenering) geen trackers waren aangebracht, en toen de politie hem had aangehouden, had hij zich heftig verzet.

De rechtse retoriek waarmee plegers van een geweldsmisdrijf tegen een hulpverlener (waar ook agenten toe worden gerekend) altijd een gevangenisstraf opgelegd krijgen, houdt geen rekening met mensen als Herman, die in afwachting van hun rechtszaak wel degelijk worden vastgezet en die dan vanuit een psychose gehandeld blijken te hebben. Een dergelijke context is niet de meest geschikte om de morele verontwaardiging van kiezerspubliek en de law and order-retoriek te voeden. Immers, horen psychotische mensen wel in de gevangenis, horen ze niet in de ggz? Dat is steeds meer een hypothetische vraag. Met de beperkte ggz-capaciteit en de strikte regels waaraan moet worden voldaan om mensen gedwongen op te nemen, worden steeds meer psychotische patiënten niet in de ggz opgenomen. Een deel van hen komt in de gevangenis terecht. En dat is vaak een blessing in disguise, omdat daar gestart kan worden met een behandeling.

Omdat Herman vanuit zijn psychose meende dat zijn achtervolgers ook in de gevangenis waren geïnfiltreerd (muren houden wanen niet buiten), wilde hij met de bewaarders in gevecht en was er alle grond om hem, tegen zijn wil, intramusculair antipsychotische medicatie te geven. Die hielp, zoals antipsychotische medicatie dat bij acute en heftige beelden eigenlijk altijd doet. De beleving van de giftige dampen in de douche stopte en met het verdwijnen van zijn paranoïdie verdween ook zijn agressie. Over de feiten, dat hij zich niet meer bedwelmd voelde en dat hij niet meer agressief was, waren we het eens. Zijn redenering was echter anders dan de onze. Dat er in de douche geen giftige dampen meer op hem werden losgelaten, was volgens hem omdat hij niet meer met de bewaarders vocht. Het waren in zijn gedachtegang niet de psychotische belevingen die tot agressie leidden, zoals wij beredeneerden, maar het was de agressie die tot psychotische symptomen had geleid (de dampen), al was de term psychotisch natuurlijk enkel iets uit ons idioom. Dat we hem medicatie bleven voorschrijven, en benadrukten dat hij die nodig had om zich goed te blijven voelen, begreep hij, ook al miste hij het inzicht dat hij een psychose had doorgemaakt.

‘Jullie weten hoe zwaar ik het had.’

Lees ook
  • Yolande de Kok

    Yolande de Kok is psychiater. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.