Blogs & columns
Blog

Gewenst einde - Luus Koster

3 reacties
beeld: Thinkstock
beeld: Thinkstock

‘Dokter, het hoeft van mij allemaal niet meer zo nodig. Laat mij maar doodgaan.’ Voor me ligt een 87-jarige heldere dame van stand. Ze heeft me verteld dat ze een mooi leven heeft gehad. Dat ze sinds een aantal weken in een verpleeghuis woont, nadat ze thuis was gevallen. Ze vindt het verschrikkelijk. Zo heeft ze nooit willen leven. Ze heeft altijd een hekel gehad aan verpleeghuizen. Ze prees zichzelf jarenlang gelukkig dat ze nog zo fijn op zichzelf woonde in haar eigen woning. Nu is haar nachtmerrie om te eindigen in een verpleeghuis werkelijkheid geworden. Het hoeft allemaal niet meer zo.

Ze had het idee dat het einde naderde toen ze aan het begin van de week misselijk werd en buikkrampen kreeg. Maar in plaats van dat ze mentaal met haar ziekte mee gleed de diepte in, werd ze zich alleen maar bewuster van haar fysieke mankementen en de omgeving waar ze niet wilde zijn.

Uiteindelijk heeft ze er toch maar in toegestemd dat een dokter haar zou nakijken. En als dat balletje eenmaal rolt, dan lig je zo in het ziekenhuis en zijn alle sensoren gericht op curatie. En dat was nou net niet haar bedoeling.

Ik snap haar vraag en overwegingen goed. Ik heb het vaak met collega’s over het ongewenste laatste deel van het leven waarin veel ouderen verstrikt raken. Gebaseerd op onze dagelijkse zorg aan de zijlijn van dit leed. De collum-unit doet ons zuchten. De mentale weg kwijtraken, eindigen in troosteloze huizen met leeftijdsgenoten die er zo mogelijk nog erger aan toe zijn. Behandeld worden als een seniel. Je eigen kont niet meer kunnen afvegen. De meeste van mijn leeftijdsgenoten zouden kiezen voor een zelfgekozen einde du moment dat dit scenario dreigt.

Dus ja, een legitieme vraag van deze patiënte, dunkt mij. Maar iemand aan een ileus laten doodgaan is een zo mogelijk nog grotere nachtmerrie voor haar, mijns inziens. Het duurt lang en gaat met veel ongemakken en pijn gepaard.

Ik probeer dit subtiel en zonder al te veel beeldspraak uit te leggen aan mevrouw. ‘Het is denk ik toch beter om u wel te opereren. Op de CT-scan hebben we het idee dat het slechts een klein strengetje betreft dat gekliefd moet worden en dan bent u van het probleem af.’ Ik zie haar denken: ‘klein strengetje, zo van probleem af. En dan?’

Uiteindelijk stemt ze toe in de operatie. En inderdaad is het een klein strengetje en knapt ze in no time weer op. Maar haar echte probleem heb k daarmee niet verholpen. 

Luus Koster, chirurg in opleiding

verpleeghuizen
  • Luus Koster

    Luus Koster (pseudoniem) schreef van 2012 tot en met 2014 over haar ervaringen als chirurg in opleiding.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Y.G. van Ingen

    SOG, ZUID-SCHARWOUDE

    Dank voor t delen van deze casus.
    Voordat patiënte bij u terecht is gekomen, neem ik aan dat is zij gezien is door haar behandelend SOG. In het verpleeghuis is gebruikelijk kort na opname afspraken te maken over medisch beleid zoals reanimeren en we...l /niet insturen. Haar opmerking over het balletje dat rolt en voor je t weet lig je in t ziekenhuis verbaast mij. Als het medisch beleidsgesprek bij opname nog niet gedaan is, zal 'wel insturen' door een uitgebreid gesprek tussen SOG met patiënte en naasten voorafgegaan worden waarbij patiënte gewezen wordt op mogelijkheid van behandelweigering.
    Ik begrijp vanuit uw achtergrond als chirurg dat bij de verdenking 'klein strengetje' uw bereidheid tot opereren groot is. Echter de grootte van de streng correleert niet met de grootte van de impact van een ziekenhuisopname, een operatie op een kwetsbare oudere. Dat zij niet delirant geworden is en zonder decubitus het ziekenhuis verlaten heeft is een meevaller.
    Indien zij erop gestaan had niet meer naar t ziekenhuis te gaan, was palliatieve behandeling van de ileus in het verpleeghuis ( of elke willekeurige andere thuissituatie)goed mogelijk geweest. Voldoende kennis van palliatie of bekendheid met de mogelijkheid tot palliatieve consultatie is hierbij vereist.
    We ontkomen er niet meer aan Tijdig bespreekbaar maken van het levenseinde daadwerkelijk op te pakken. In de eerste plaats omdat het bijdraagt aan goede zorg, omdat patiënten erom vragen, en in de laatste plaats vanwege de kosten. Mijns inziens was er mogelijk wel een oplossing van t probleem van deze dame geweest. Ik ben benieuwd naar de verwijsbrief.

  • W. van der Pol

    ziekenhuisapotheker, Delft

    Deze publicatie verdient een aantal reacties van verschillende kanten. Niet in de laatste plaats van mevrouw zelf: zou zij weten wat ze van de chirurg zou mogen vragen?

  • A. Wilschut-Verhoef

    arts homeopaat, BARENDRECHT

    Beste collega,
    Ik ben een beetje ontroerd door je gevoelde betrokkenheid, als chirurg bij de sociale perikelen van deze mevrouw. In jouw posities zou ik mevrouw met de huisarts hierover laten praten of een maatschappelijk werker e.d. Het verhaal hier... achter is buiten je gezichtsveld en dat is aan anderen om op te lossen. Opereren is een mooi vak en dat is goed gegaan en nu gaat "het geweld dat leven heet" voor mevrouw weer gewoon door en moet de hulpvraag ergens anders gelegd worden.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.