Gevecht met een monster

‘Nog steeds niet vrij’, kreunde ik toen ik dacht bijna de bevrijdende knip te kunnen zetten. Het is een gevecht. Een heerlijk gevecht in een prachtige arena. Het gevecht tussen de tumor en het team. De tumor die zich krampachtig vasthoudt aan zijn omgeving en zich in allerlei bochten en krochten heeft gewrongen. En wij die proberen elegant op de grenzen van de anatomie te balanceren om het monster los te maken van zijn omgeving. Soms duurt het gevecht langer dan geanticipeerd. En dan wordt het een kwestie van wie het meeste uithoudingsvermogen heeft. Wie het meest gracieus het gevecht blijft voeren en zich niet laat verleiden tot het nemen van een binnenbocht die irradicaliteit zou betekenen en dus winst voor het monster.

Nek strekken, schouders ontspannen, nog eens omlopen om het geheel van de andere kant te bekijken. Haken opnieuw instellen. Nieuwe beat op de radio. Diep inademen en dóór. Wij gaan dit winnen. Verlies is geen optie. Al het publiek, evenals de houder van de anatomie is voor ons. Tien tegen één.

Maar het inventieve monster kent listige trucs. Hij zal een tikkende klok laten horen, het geschuifel van ongeduld, het knorren van magen en het gewissel van het einde van diensten. De tijd is aan zijn zijde en hij zorgt ervoor dat er voorzichtig vragen komen van de andere kant van het doek, of er een inschatting gemaakt kan worden van hoe lang het nog duurt. Begrijpelijk, maar niet nu. Rust. Het monster geeft zich niet gewonnen en elke millimeter moet met engelengeduld worden bevochten. De klok wordt genegeerd, er wordt gedanst met de anatomie, met de grenzen die het monster bevochten heeft en soms zelfs gepasseerd lijkt te hebben. En natuurlijk zit het venijn van deze strijd in de staart. Juist in het slotcouplet gaat het om de zenuwen die eigenlijk gespaard zouden moeten worden. Daar lopen de zwakke vaatjes die willen uitscheuren om zo de anatomie te bevuilen en vervagen met ondoorzichtig rode vloeistof. Na kleine omzwervingen wordt enig verlies geaccepteerd en een paar kleine zenuw- en vaataftakkingen meegegeven aan het monster dat ze opgegeten heeft. Maar de rest is voor ons, het team: de complete tumor met een mooie marge tot aan de essentiële landsgrenzen. Bij de dood van het monster gaat een zucht van verlichting door de ruimte. De ingehouden adem ontsnapt uit de longen. De muziek gaat harder en er kan weer meegezongen worden terwijl de anatomie in lagen wordt hersteld. Gewonnen! Wat een heerlijke wedstrijd.