Getekend voor het leven

‘14 was ik’, begint hij zijn verhaal. ‘Een jongen die op weg was naar volwassenheid. Nieuwsgierig als ik was, wilde ik alles proberen. Het begon met een joint. Na vier jaar ging ik ook harddrugs gebruiken.’

Hij was een dorpsjongen die zijn plek zocht in de grote boze stad. Feest na feest struinde hij af, op zoek naar vriendschap. ‘Ik had veel vrienden, maar nooit één goede.’ De emotie is ver te zoeken. Zijn pupillen zijn vernauwd, waarschijnlijk door de methadon. Hij maakt een lege indruk. Alsof alle levenslust door drugs is lamgelegd. Een starre blik in zijn ogen die eigenlijk niks zegt.

Dan vertelt hij over zijn moeder. Over hoe zorgzaam zij was. Vader was nooit thuis. Op de momenten dat hij er wel was, bemoeide hij zich weinig met het gezin. Moeder daarentegen was heel begaan. Toch liet zij het ook een aantal keren afweten. Bijvoorbeeld toen ze drugs vond in zijn jaszak. Snel stopte ze het weer terug. Nooit een woord over gerept. ‘Ze is er al jaren niet meer, maar ik mis haar nog elke dag.’

De eenzaamheid lijkt nu meer zichtbaar dan ooit tevoren, voelbaar als een kille wind die zich zonder pardon op een herfstdag binnendringt. Zo voelde hij zich op die ene dag dat hij alle deuren en ramen sloot en zijn gaskraan opendraaide. Wachtend op het moment dat hij de eenzaamheid niet meer zou voelen. Er volgde een explosie. Net als vuurwerk ter afsluiting van ieder jaar, leek hij met een grote knal uit het leven te stappen.

Nu zit hij met beide armen en hoofd in het verband. Waar ooit de littekens van zijn injectienaalden te zien waren, zitten nu littekens van brandwonden. Getekend voor het leven. ‘Ik heb niks meer om voor te leven’, gaat hij op dezelfde monotone toon verder. Zelfs zijn Amsterdams accent brengt weinig melodie met zich mee.

Zijn buren vrezen hem. De brand in het appartement is voor hen de laatste druppel geweest. Hij is er niet meer welkom. Zwervend door het leven op zoek naar liefde en genegenheid, faalt hij op alle mogelijke vlakken. Geen werk, geen vriend of vriendin en zelfs geen familie. ‘Mijn broer heeft me al weken niet gebeld. Ook mijn stiefmoeder is niet op bezoek geweest.’ Hoewel de drugs alleen op zijn lichaam en geest werken, lijkt het alsof ze bij de omgeving nog meer schade hebben aangericht.

Onrustig friemelt hij aan zijn verband. Enkel de helft van zijn handen is zichtbaar. Hij kijkt omlaag als hij vertelt dat hij naar ontsnapping zoekt. Een licht in deze donkere tunnel. Nu gevangen door drugs, straks gevangen door justitie. Hij zal binnenkort in voorarrest gaan voor brandstichting, maar het doet hem allemaal niets. Geen leed, verdriet noch spijt. 46 jaar telt hij vandaag. Dezelfde leeftijd waarop zijn moeder overleed. ‘Mijn ziel is al jaren dood.’