Blogs & columns
Blog

Geluksbonus

Plaats een reactie

WhatsApp: ‘Hoi Coen, ik zou het leuk vinden om weer eens langs te komen’. Deurbel: boeket bloemen van het secretariaat. Brievenbus: twee kaartjes van collega’s. Tientallen mailtjes.

Naast mijn therapieën, kleine huishoudelijke taakjes en muziek luisteren bestaan mijn dagen op dit moment vooral uit rusten. Tussen taakjes door en na een voor mij pittige fysiotherapiesessie beland ik al snel terug in bed om op adem te komen en bij te slapen om weer op krachten te komen. Dat is nu eenmaal hoe het nu gaat.

Toen ik thuiskwam uit het revalidatiecentrum en weer op mijn vertrouwde stekje was, had mijn vrouw nog ‘coronavrij’. Haar werk lag stil, net als het werk van veel anderen met niet-essentiële beroepen. Ik kan me goed voorstellen dat zij vaker baalde van het leven onder de vele coronarestricties. Maar ik vond het maar wat fijn dat zij de leiding nam over alles wat er moest gebeuren. Continu ging de deurbel voor bloemen, pakketjes van onze blauwe bolle vriend als hart onder de riem en cadeautjes die mensen persoonlijk kwamen afgeven. Vaak kreeg ik dat niet eens mee, omdat ik sliep.

Nu de tijd vordert en ik mijn herstel probeer voort te zetten, veranderen er veel dingen. Nederland is weer aan het werk, pakt de draad op en gaat door met het leven. Maar terwijl ik thuiszit en knok om weer volledig terug te keren in mijn vak, is één ding niet veranderd, namelijk de interesse en liefde die ik krijg van collega’s.

Collega’s worden vaak gezien als iets wat bij je werk hoort. Je krijgt ze nu eenmaal cadeau na je sollicitatie. En ik denk dat in veel beroepen collegialiteit tot op zekere hoogte wel aanwezig is. Maar ik ervaar nu dat dit veel verder kan gaan dan ik had gedacht.

Vroeger keek ik met mijn pa naar de serie Band of Brothers. Waarin majoor Dick Winters met zijn Easy Company in de Tweede Wereldoorlog moet zien te strijden tegen de vijand. Het defensiemotto ‘Leave no man behind’ werd vaak genoemd in de serie.

En hier trek ik dan ook een grote parallel met het heden. We zijn binnen onze afdeling als een team. Van de secretaresse tot de aios, van staflid tot afdelingshoofd. Zeker in deze tijd waarin veel collega’s hun opleiding moesten omgooien, of waarin stafleden en secretariaat andere werkzaamheden moesten uitvoeren. Het werd als een team gedaan.

Terwijl mijn Anesthesia Company voortging in de strijd, werd ik geveld door de vijand. Maar tot op vandaag, alweer een tijd na de ic-opname, merk ik nog dagelijks de steun van mijn collega’s. Ze zijn doorgegaan met hun werk, maar laten mij niet achter.

De kaartjes, lieve appjes, onverwachte bloemen. Binnen onze afdeling staat ook ‘Leave no man behind’ in deze tijden hoog op de lijst. Het geeft mij een geweldig gevoel, ontroert me zelfs bij vlagen.

Veel zorgverleners krijgen nu wellicht een eenmalige coronabonus, waar artsen van worden uitgesloten. Wat mijn gevoel daarbij is, laat ik in het midden. Waar ik wel van overtuigd ben, is dat iedereen binnen mijn afdeling, in welke functie dan ook, een geluksbonus zou moeten krijgen.

Want het fijne gevoel dat ze mij geven, is niet in geld uit te drukken. En daar kom ik graag voor mijn bed uit als de deurbel weer eens gaat!

lees meer van Coen Feron
  • Coen Feron

    Coen Feron was in opleiding tot anesthesioloog. Na eigen ervaringen als patiënt besloot hij zijn medische ontdekkingstocht buiten het ziekenhuis voort te zetten. Voor Coen is het menselijke contact in de zorg een van de belangrijkste en mooiste dingen, waar hij graag over schrijft.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.