Geen haar beter dan mijn collega’s

Hij gaat een andere huisarts zoeken. Dat is het antwoord op mijn vraag wat hij er nu verder mee wil. Hij is erg teleurgesteld in mij. Door mij heeft hij een hele nacht pijn gehad. Ik had hem diezelfde avond moeten doorverwijzen en niet uitstellen tot de volgende dag. Dat ik had aangegeven dat er diezelfde nacht niets aan gedaan zou worden en hij beter de volgende dag zijn eigen specialist kon bellen, vindt hij niet terecht. Er bleek wel degelijk wat aan de hand, en dat hadden ze die avond ook kunnen constateren en meteen kunnen verhelpen.

Ik hoor hem aan en absorbeer zijn ongenoegen. En ik snap het ergens ook wel. Een hele nacht pijn is niet fijn. Maar moet dat een reden zijn een volgende keer toch door te verwijzen? Ik vind het lastig. Onze zorg barst uit zijn voegen met alle zorgvragen, wachtlijsten en personeelstekorten. Wij huisartsen, als de poortwachters van de zorg, moeten inschatten of iets kan wachten tot de volgende dag. Natuurlijk zijn er meer redenen om iemand in te sturen dan alleen de medisch hoogstnoodzakelijke. Ook ik wil nog weleens een specialist vragen toch even mee te kijken, ook al schat ik zelf in dat het wel meevalt, puur ter geruststelling. Maar we dragen naast de zorg voor de patiënt, ook de zorg voor de zorg zelf, dat die haalbaar en betaalbaar blijft. Die bewuste avond had ik ingeschat dat het kon wachten tot de volgende dag en dat de specialist ook zou wachten tot de volgende dag. Bovendien kon ik hem, als zijnde zijn eigen huisarts, aanbieden dat ik zelf de volgende dag zou overleggen met zijn specialist. Ik dacht dat we elkaar begrepen hadden. ‘Te veel rekening gehouden met jouw collega’s en te weinig met je patiënt’, is zijn reactie.

Hij was nog wel zo opgelucht geweest dat hij mij zag op de huisartsenpost, zegt hij. Zijn eigen huisarts. Die zou hem vast goed gaan helpen. En zeker beter dan die botte huisarts die hem de dag ervoor al naar huis had gestuurd voor dezelfde klacht. Ik bleek geen haar beter.

Voor het feit dat ik achteraf betreur dat het zo gelopen is, koopt hij niets. Ook het feit dat ik inderdaad de volgende dag geregeld heb dat hij op de spoedpoli langs kon komen, verandert niets aan zijn verlies aan vertrouwen in mij. Hij knoopt zijn jas dicht. Zeventien jaar wederzijds vertrouwen loopt mijn spreekkamer uit.