Flikkerend licht

Het is winter in Malawi. Net als in Nederland brengt elk seizoen zijn eigen ziektes mee. In de winter is het hier overdag heerlijk warm maar ‘s nachts is het koud. Dat betekent de aftocht van de muggen en dus minder malaria. Er zijn inmiddels bijna geen kinderen meer met malaria op de kinderafdeling. Die komen nu binnen bij de burns-unit.

Omdat het hier ‘s nachts koud is, gaan de mensen dicht bij het vuur liggen. Veel kinderen met epilepsie hebben geen medicatie en krijgen door het flikkeren van het vuur een insult en rollen dan zo het vuur in. En dat leidt tot ernstige brandwonden.

Tijdens de dagelijkse visite zie ik de kleine Brenda. Zij is 14 maanden oud en 30 procent van haar lichaamsoppervlak is verbrand. Ze zit altijd op schoot bij haar moeder Patricia en kijkt ons aan met haar grote ogen en brutale blik. Lachen doet ze nooit. Ondanks dat hebben zij en haar moeder Patricia onze harten gestolen.

Brenda ligt er al drie maanden en de clinicial officers hebben enorm hun best gedaan haar te redden. Dagelijks zijn de wonden verzorgd maar het probleem is dat er contracturen zijn ontstaan en dat ze ondervoed is geraakt. Ondanks ons aandringen willen de officers liever geen voedingssonde geven want dan gaat het kind overlijden, denken ze. Voedingssondes worden hier pas zo laat gegeven dat ze worden geassocieerd met de dood. Helaas hebben ze de afgelopen maanden nagelaten de diëtiste en de fysiotherapeut om hulp te vragen.

Daar zie je het verschil in de overlegcultuur tussen Nederland en Malawi. Die slag hebben wij al gemaakt; het multidisciplinaire denken en samenwerken. Elkaar om hulp durven vragen en wekelijks samen zitten om moeilijke problemen te bespreken. Maar vergeet niet: dat hebben wij ook moeten leren.

Dus na hier en daar wat duwen en trekken hadden we vorige week vrijdag dan toch ons eerste brandwondenoverleg: de diëtiste, de fysiotherapeut, de dokters en verpleegkundigen bij elkaar. We maakten ons eerste gezamenlijke beleid en de verpleegkundigen waren blij. Eindelijk wisten ze de richting van het plan.

Gisteren zat Brenda op schoot bij haar moeder, maar nu met een voedingssonde. Ze was voor het eerst aangekomen. Ze kijkt me weer brutaal aan, zie ik daar een glimlach? Opgelucht loop ik de burns-unit uit.