Epiloog - Christianne Ong

Ik ben inmiddels weer enkele maanden terug in Nederland. Reality has become a memory. Edinburgh is een ervaring en wordt langzaamaan steeds meer een herinnering.

Sinds enige tijd ben ik werkzaam als anios in Nijmegen bij de orthopedie. Een mooi plekje, een fijne stad om weer te wennen aan de Nederlandse cultuur. De beleefdheid en de behulpzaamheid van stad en ziekenhuis zijn voor mij een werkelijk warm welkom terug in Nederland. De behulpzaamheid en het geduld van de verpleegkundigen maken mij een betere dokter.

De hectiek van de diensten is verdwenen. Het is weer langdurig staren naar röntgenfoto’s voor minuscule cortexonderbrekingen en fractuurlijnen. Het is je weer realiseren dat je opgewonden wordt als er überhaupt al een fractuur te zien is. Het is weer even schakelen dat we hier wél gips gebruiken bij vrijwel alle fracturen. Het is weer even niet vergeten om de patiënt te instrueren dat deze onbelast moet mobiliseren. Het is weer erg defensief status voeren, defensief handelen en overleggen om ‘je in te dekken’. Het is gewoon weer even wennen aan een nieuwe werkomgeving.

Een van de dingen die me erg opvielen toen ik in Nederland visite ging lopen en poli’s ging meedraaien, is dat ik meer tijd spendeerde om dingen uit te leggen aan patiënten. Patiënten zijn mondiger, willen weten waarom ik voor een bepaalde behandeling kies, of niet kies. Het komt naar mijn mening vaker voor dat patiënten al weten wat ze willen en niet willen.

Frustreert het mij? Nee. Stelt het mij soms teleur? Ja. Het stelt mij soms teleur dat ik het gevoel krijg dat sommige patiënten denken dat ik niet het beste met hen voor heb.

Vanzelfsprekend zijn natuurlijk niet alleen de patiënten weer een factor waar ik aan moet wennen. Wat me opvalt is dat we het toch erg slecht hebben als artsen in Nederland. Tenminste, als ik de collega’s moet geloven. We verdienen veel te weinig (natuurlijk omgerekend naar het loon per uur). We werken veel te veel. Maar hebben wel weer te weinig hands on ok-tijd. We vinden onszelf erg gaaf. We kunnen het aan en als dat niet zo is, zijn externe factoren de schuld. Minimal input, maximum output is de formule.

Frustreert het mij? Nee. Stelt het mij soms teleur? Ja. Het stelt mij soms teleur dat ‘wanneer wij klagen wij geen verantwoordelijkheid willen dragen’, met als gevolg soms een wat negatieve werksfeer.
Vergelijken is menselijk. Zeuren is Nederlands. Subtiliteit niet. Relativeren is inherent aan variërende ervaringen.

Naast het uitoefenen van andere behandelmethoden en beslissingen op het gebied van de geneeskunde, de trauma en orthopedie en het leren kennen van andere omgangsvormen met elkaar in een ander land, realiseer ik me nu ik terug ben pas dat ik een levensles wijzer ben geworden. Anderen noemen het ouder en wijzer worden. Hoe je het ook wilt noemen, ik realiseer mij dat ik steeds meer dingen relativeer: iedere werkcultuur, in ieder ziekenhuis is (wat) anders. Iedere cultuur, in iedere stad en in ieder land is (wat) anders. Het is anders, en niet per definitie beter of slechter.

Zo is de cultuur in The Royal Infirmary of Edinburgh anders ten opzichte van de SEH in Heerlen waar ik gewerkt heb. Zo is Nijmegen weer anders ten opzichte van Schotland en Heerlen. Maar daar waar het echt om draait is in het algemeen overal hetzelfde: het streven naar de juiste behandeling voor de juiste patiënt.

Christianne Ong