Blogs & columns
Blog

En de winnaar is… 

Plaats een reactie

Gister mocht ik bekendmaken wie de Antonie Kamerling Award 2018 heeft gewonnen. Deze prijs is door MIND ingesteld voor een boek of documentaire die een bijdrage levert aan het bespreekbaar maken van psychische aandoeningen.

MIND is een grote overkoepelende organisatie die aandacht en begrip voor mensen met psychische problemen wil bevorderen. 

Over de MIND Antonie Kamerling Award heb ik eerder geschreven. Vorig jaar, toen mij de eer te beurt viel de award te krijgen voor mijn boek ‘Vals alarm’, over leven met een dwangstoornis.  

Dit jaar won ‘Je suis depri’. Allereerst mijn hartelijke gelukwensen naar de deelnemers en makers van deze vierdelige tv-serie, waarin Jan Kooiman vijf jongeren met een depressie volgt. Jan Kooijman was eerder al te zien bij ‘Levenslang met dwang’.  

Respect voor de openheid van de deelnemers, die zichzelf in hun wanhoop en kwetsbaarheid laten zien. We weten dat dat voor anderen een grote steun kan zijn en dat dit flink bijdraagt aan meer begrip en minder oordeel over psychische aandoeningen. Dat respect geldt ook voor de twee andere genomineerden ‘True Selfie’ en ‘Alicia’ en de genomineerden van de andere prijs, de MIND poëzieprijs. Die prijs werd gewonnen door Marijke Groot, schrijfster van ‘Het was niet alleen maar leuk tijdens mijn depressie’, voor haar gedicht ‘Openheid’. Ook haar noemde ik al eens in een blog. Marijke schrijft grappig, ontroerend en soms zo sarcastisch als je alleen zelf over je problemen mag zijn. 

Ik hoop dat beide prijzen heel bekend gaan worden. Daarmee wint het feit dat ik deze als eerste won steeds meer aan waarde! Nee, serieus. Meer begrip voor en kennis van psychische aandoeningen is nog steeds hard nodig. Ik ben bezig met een boek over wat een psychische aandoening nu eigenlijk is. Als titel denk ik aan ‘Je ziet anders niks aan je’, maar Dineke, mijn vrouw, zei: ‘Zo denken mensen er toch langzaamaan niet meer over? Dat kon nog wel eens tegenvallen, maar ik heb wel het gevoel dat er iets wezenlijks aan het veranderen is. Misschien noem ik het boek dan maar ‘Het zit tussen de oren’, want hoewel die uitdrukking meestal wordt misbruikt om onze onwetendheid te verhullen, is hij feitelijk wel juist. Daar zit het brein. En je hoeft geen Dick Swaab te zijn om te erkennen dat dat brein een belangrijke factor is bij ons gedrag en onze beleving.   

Terug naar openheid. Onlangs verscheen ook het boek ‘What’s wrong with me?’, gezichten achter de DSM. Ook hier komen diverse mensen aan het woord over hun psychische problematiek. 

Moet dat nou, al die openheid? Ja, dat moet. De normen aangaande openheid en privacy zijn de afgelopen jaren enorm verschoven. Ik kan geen verschijnsel meer verzinnen – hoe intiem ook – dat nog niet op tv geweest is. Dus het zou vreemd zijn als psychische aandoeningen daarin zouden achterblijven. Psychisch ziek is gewoon ook ziek. Eindelijk wordt daar wat normaler over gedaan. Lang geleden zei een supervisor mij: ‘Als je populair wilt worden, moet je geen psychiater worden. Dan kun je beter chirurg zijn, want mensen gaan nooit op de tv met hun psychiater. Daarvoor is psychische problematiek te beladen met schaamte.’ Nou, daarin komt dus verandering. De ggz moet zelf hierin ook nog een hele ontwikkeling doormaken. Nog te vaak worden we niet beleefd als de plek waar je extra veilig bent met je psychische problematiek, maar juist als een plek waar het extra bedreigend is. Ik sprak gister op het feest even iemand aan over haar hulphond. Toen ze doorkreeg dat ik psychiater was, zei ze: ‘Ik wil psychiaters liefst zo ver mogelijk van me houden.’ Laatst stond ik na afloop van een manifestatie op het station met enkele vertegenwoordigers van de stichting zelfbeschadiging. Die erkenden ook dat ze zich ongemakkelijk voelden zo met een loslopende psychiater in het wild. Ik hoop dat meer openheid over eigen ervaringen en inzet van ervaringsdeskundigen binnen de ggz nog veel gaat verbeteren aan het klimaat. Dus nog genoeg ruimte voor verbetering, maar ik ben blij met de veranderingen die nu plaatsvinden. En ik hoop, dat de MIND Antonie Kamerling Award daaraan een grote bijdrage levert. De genomineerde voor beide prijzen hebben dat zeker gedaan. Dank daarvoor.

  • Menno Oosterhoff

    Menno Oosterhoff is (kinder- en jeugd)psychiater eninitiatiefnemer van www.ocdnet.nl en www.ocdcafe.nl. Hij maakt de podcast ‘God zegene de greep’ over de dwangstoornis. Daarover gaat ook zijn boek ‘Vals alarm´ waarin ook zijn eigen dwangstoornis aan de orde komt. Zijn boek ‘Ik zie anders niks aan je’ gaat over psychische aandoeningen in het algemeen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.