Eigenbelang 2.0

Onze gesprekken fascineren me. Het onderwerp is daarbij niet eens echt relevant. Inmiddels kan ik bijna een heel boek schrijven over jullie anekdotes. Terwijl ik eigenlijk nog maar net kom kijken als huisarts. Jullie verbijsteren me. Wanneer we het over corona hebben en jullie refereren aan de mazelen en de adviezen van jullie moeder ‘uit 1899’. 1899?? Daar kan ik me geen voorstelling van maken. Jullie maken me aan het lachen wanneer jullie na onze afspraak een afspraak bij de kapper hebben en ik jullie veel plezier wens: ‘Plezier?? Vreeeeeeeselijk!’

Jullie geven me het gevoel van geen raad weten als we altijd gezellig kunnen kletsen en jullie ineens boos op me worden als ik over steunkousen begin. IJdelheid verleer je niet met de jaren. Jullie geven me een traan wanneer jullie me zeggen dat jullie klaar zijn met leven. Alle vrienden, wederhelften, kinderen en zelfs enkele kleinkinderen overleefd. Het is goed geweest: ‘Waarom en waar zou ik nog verder voor leven?’ Ik voel de kilte en de kou als ik bij jullie op huisbezoek ben met slechts het tikken van de klok als achtergrondgeluid.

Maar naast verbijstering, boosheid en verdriet is daar ook altijd plaats voor een lach. Wanneer jullie een opmerking maken over mijn artsentas. Vol trots zeg ik: ‘Mooi, hè?’ ‘Tja, als je er van houdt is hij inderdaad apart’ (zo apart is hij niet, hoor). Of wanneer jullie mijn ego strelen en me ‘meiske of meisje’ noemen. Eerlijk is eerlijk. Mijn eigen ijdelheid kan dit na de 30 te zijn gepasseerd meer dan waarderen. Of wanneer jullie me aan de deur laten wachten, omdat jullie eerst nog een rondje op de hometrainer af moesten fietsen: ‘Ja, u zegt dat ik in beweging moet blijven. Dan moet u ook niet langskomen tijdens mijn sportmomentje.’

Jullie leren me levenslessen: ‘Heb niet te hoge verwachtingen, dan zul je ook niet teleurgesteld raken.’ Jullie werken me weleens op de zenuwen. Door vijf verschillende laagjes te dragen en deze tergend langzaam uit te doen voor het lichamelijk onderzoek. Jullie begeven je op het randje van sympathie wanneer jullie zeggen dat de kinderen niks voor jullie doen, terwijl ik overbelaste mantelzorgers zie. Maar bovenal zijn jullie mensen. Mensen van vlees en bloed. Met een hart van goud. Met zekerheden en onzekerheden. En een specialisme waar te weinig animo voor is. Laat ik niet te hypocriet doen. Als militair tref ik jullie immers niet dagelijks. Maar als ik jullie tref, is het een klein feestje. Het doet me dan ook deugd om te lezen in de blog van Marijn Houwert dat er ‘uit puur eigenbelang’ meer aandacht komt voor de geriatrische patiënt. Middels, naar ik begrijp, een specifiek traineeship.

Mijn belang om dit nogmaals onder de aandacht te brengen? Het feit dat de geriatrische zorg geen ondergesneeuwd kindje mag worden. De komende jaren zal deze populatie immers alleen maar toenemen. Met een verwachting van 1,7 miljoen meer 65-plussers en ruim 200 duizend meer 90-plussers in 2040.¹ En het feit dat hoezeer ik ook geniet van deze specifieke doelgroep, we als huisarts deze zorg niet volledig kunnen dragen. Dus stiekem ook een beetje eigenbelang. Maar is dat erg? ‘Je kunt alleen goed voor anderen zorgen als je ook goed voor jezelf zorgt.’ Nog zo’n levenswijsheid van een van jullie. Maar jullie zijn niet allemaal hetzelfde. En wensen ook niet allemaal hetzelfde behandeld te worden. Dus DE geriatrische patiënt bestaat niet. Tot slot mijn eigen wijsheid. Waarschijnlijk toch ergens gepikt van iemand met meer levensjaren. De leeftijd kunnen we niet veranderen. Wel de manier hoe we ermee omgaan. Als patiënt, maar vooral ook als zorgprofessional. Dat het een geslaagd traineeship mag worden!

voetnoot

1. https://www.vtv2018.nl/impact-van-de-vergrijzing