Blogs & columns
Column

Eigen bijdrage - Emile Keuter

Plaats een reactie
beeld: De Beeldredaktie, Marcel Jurian de Jong
beeld: De Beeldredaktie, Marcel Jurian de Jong

Het is voor artsen moeilijk te begrijpen dat beleidsmakers in de gezondheidszorg het verplicht eigen risico nog verder willen verhogen. Het maakt zo’n domme indruk als je zomaar een boete op ziekte gaat zetten. Alsof het nu maar eens afgelopen moet zijn met die aanstellerij.

Een rem opwerpen voor een specialistisch consult hoeft helemaal niet gunstig uit te pakken. In potentie beperkt het een huisarts in haar mogelijkheid om advies te vragen en een patiënt om op tijd naar een ziekenhuis te komen. Als mensen later komen, zien wij weliswaar mooiere casuïstiek, maar dat is voor de zieke minder leuk dan voor ons. Of die 300 miljoen inkomsten zouden worden gehaald, betwijfel ik om daarmee samenhangende redenen.

Het maakt me in de spreekkamer soms echt boos. Vervelend om in een column met een cliché te komen, maar die eigen bijdrage treft echt snoeihard de mensen met een chronische ziekte. Wij neurologen doen ons best om de parkinsonzorg te professionaliseren en al onze patiënten worden beboet. Of je zal maar op je twintigste MS krijgen. Dat soort dingen zijn helemaal niet zo zeldzaam. Parkinson en multiple sclerose hebben prevalenties van ruim boven 1:1000 personen.

Er tekent zich een schrijnend tekort aan medisch inzicht af bij de plannenmakers. We kunnen politici nauwelijks kwalijk nemen dat ze in bedragen denken – dat is de tijdgeest – maar sturen op het eindresultaat zonder enig oog voor het proces is wel heel erg Jip en Janneke. Om de zorg goedkoper te maken, moet je de efficiëntie verbeteren en daarvoor moet je medisch denken. De gezondheid van de patiënt moet het uitgangspunt zijn bij alle maatregelen die men verzint. Niet alleen omdat dat menselijk is, maar vooral omdat ziekte an sich niet te voorkomen is.

Medisch denken is ook sociaal denken. Wat willen we voor onze Nederlandse patiënten? We willen geen eindeloze onderzoekstrajecten bij chronische vermoeidheid of fibromyalgie, maar we willen wel de mogelijkheid om een tweede mening te vragen als de patiënt denkt dat de arts iets over het hoofd ziet.

We willen spoed op de spoedpost, de mogelijkheid om goede gezinszorg te leveren in de huisartsenpraktijk. We willen volgens mij de huisarts als de casemanager van de patiënt en we willen samenwerking tussen bedrijfsgeneeskunde, sociale geneeskunde en de tweede lijn onder dat casemanagement.

Iedereen die dit leest kan zo een paar mogelijkheden bedenken om met een gerichte eigen bijdrage aan de zorgorganisatie te sleutelen. Maar artsen lijken in dat proces geen rol te spelen.

Emile Keuter is neuroloog in het Diaconessenhuis in Meppel

Meer prikkels

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.