Eet Meer Vlees: leven als een carnivoor

Ben je net gewend je leven en je keuken te baseren op planten, komt er ineens iemand aan met de slogan ‘leef als een carnivoor’. Een duidelijk teken dat de mensheid dolende is. De auteur noemt zichzelf natuurgeneeskundige. Dat vlees eten de natuur vernietigt is aan haar blikveld onttrokken door haar scherpe hoektanden, die willen verscheuren en verslinden. Hoe kunnen dit soort bizarre artikelen hun weg vinden in moderne tijdschriften?

Ik struikel meteen over de kop ‘leven als een carnivoor’ dat in het tijdschrift ‘Voedingsgeneeskunde’ staat. Dat tijdschrift vind ik soms boeiend maar meestal bizar. Mijn belangrijkste antigevoel ertegen is dat het op een uithangbord lijkt van de supplementenindustrie. En dat allerlei zelfbenoemde experts menen stukken daarin te moeten schrijven over de biochemie van ‘gezonde’ moleculen en de invloed ervan op onze gezondheid.

Artsen schrijven vrijwel nooit in dat tijdschrift, het zijn meestal mensen die zichzelf orthomoleculair vitaliteitscoach noemen of zo iets. Dat is al meteen het grootste probleem van het tijdschrift. Tegenwoordig is schrijven over gezondheid te makkelijk geworden. Elke leek die doktertje wil spelen kan makkelijk een certificaat ‘vitaliteitscoach’ ergens halen, en dan meteen beginnen met onzin opschrijven. Je googelt wat hier en daar en rommelt wat in PubMed en haalt wat citaten boven water die je vooroordelen bevestigen. Dan schrijf je een artikel met als strekking: het molecuul X uit deze plant is te gek, want het inspireert de mitochondriën en die leveren al je energie. Als je je moe en slap voelt, en vooral bij Long Covid, kan je het beste dit molecuul tot je nemen. En dat stuk dan larderen met een veelheid van biochemische bijzonderheden die je zelf gelukkig niet helemaal hoeft te begrijpen. De vele referenties in je stuk maken indruk op andere leken. Sommige artikelen die je raadpleegt bevatten een duidelijke abstract welke je net wel kan begrijpen. De laatste zin ervan neem je dan gewoon over in je stuk. Andere leken vinden je fantastisch en de producent van molecuul X ook.

Nu dus even over hoe fijn vlees eten is. En hoe gezond. De redenering is aldus. De Masai en de Eskimo’s eten al eeuwenlang vlees. Een antropoloog voegde zich bij hen in de iglo’s en at ook jaren lang vlees van zeehonden en zo. Hij ontwikkeld geen scheurbuik, geen reuma, geen jicht en geen cardiovasculaire problemen. Ons spijsverteringsstelsel is meer ingesteld op het eten van dieren dan van planten, want ons maagsap is het zuurste van het hele dierenrijk en herbivoren hebben alkalisch maagsap. Bovendien hebben we een lange dunne arm. Verder zijn voor ons eiwitten en vetten absoluut noodzakelijk, en koolhydraten alleen maar ‘nice to have’. En bovendien: planten willen ook niet opgegeten worden. En omdat ze niet kunnen wegrennen produceren planten giftige stoffen, opdat ze dus niet gegeten worden. De meeste planten zijn ook giftig en om rauwe planten te verteren heb je heel veel ‘spijsverteringskracht’ nodig. En dat hebben we niet.

Uit een enquête bij vleeseters bleek verder dat ze zich in het algemeen goed en gezond voelden. Voorts bevat een runderlever veel vitamines, terwijl nieren veel zink en selenium bevatten. Onbewerkt rood vlees is duidelijk gezond, want het verhoogt de kans op cardiovasculaire problemen niet.

De auteur eindigt dan met de lijfspreuk van een zekere dr. Anthony Chaffee die gezegd zou hebben: ‘geen granen, geen planten, geen problemen’. Wie is dr. Chaffee nu weer, hoor ik u zeggen. Hij lijkt op een fitnessgoeroe met overal spieren, maar zou neurochirurg zijn volgens Google. Maar dan wel een zonder een enkele publicatie op zijn vakgebied in PubMed. Inmiddels zijn er ook ‘carnivore yogi’s’ die dr. Chaffee hoog hebben zitten, en kan je daar gelukkig ook een online cursus in volgen. Dat u dit als leefstijl-huisarts-coach maar even weet. Altijd goed om dit te weten rond deze tijd van kwartels, kalkoenen en fazanten. Oppassen met de spruiten erbij, want die kunnen giftig zijn!