Een vlucht spreeuwen

Mensen met een delier zijn plotseling heel erg in de war, zonder dat ze het zelf in de gaten hebben. Een delier komt dan ook meestal voor in combinatie met een lichamelijke ziekte en leidt tot verlengde opnameduur bij patiënten.

Vaak zijn we te laat met het herkennen en proberen we het medicamenteus te corrigeren. Het blijft een raadselachtige aandoening waarbij het brein op de een of andere manier ‘kortsluit’.

Niet zelden word je er als visiteur tijdens de ronde mee verrast wanneer je plotseling tijdens het gesprek merkt dat er incongruente antwoorden terugkomen of een patiënt onaangekondigd beledigend wordt.

Zo kan ik mij herinneren dat we bij het leren van zelfstandig visite lopen tijdens mijn keuzecoschap ook op deze manier verrast werden. Ik liep de visite met een flamboyante (ex-)Italiaan die die dag de verantwoordelijke was op zaal en mij introduceerde in de wereld van het visite lopen.  We liepen rond met een grote bak met statussen. Hij voerde het woord en ik noteerde de bevindingen. Hij etaleerde zijn retorische vermogen, maakte een grapje hier, en dan weer een grapje daar, onder andere met de verpleegkundigen die hij zichtbaar inpakte met zijn charmes. Het was altijd een feest met hem visite te lopen en bovendien had hij zelfs aandacht voor mij en leerde hij mij het een en ander. Zo ook vandaag.

We kwamen aan bij mevrouw P., die recentelijk aan haar heup geopereerd bleek te zijn. Zij lag heerlijk aan het raam, met uitzicht op de bomen en de weiden. Bij het informeren naar haar conditie en welbevinden bleek mevrouw wat bedrukt te zijn. De boven beschreven collega vroeg door om te achterhalen wat het probleem precies was. 

Het bleek dat mevrouw elke ochtend een grote zwerm spreeuwen zag overvliegen, zo talrijk dat de gehele kamer verduisterde. Zij beschreef het beeld zeer levendig maar niemand geloofde haar. Dat vond zij vervelend.

De dokter keek eerst haar en daarna mij triomfantelijk aan en gaf mij een knipoog. Hij had de steen boven: duidelijk een geval van ‘delier’. Hij verklaarde mevrouw dat je in het ziekenhuis weleens vaker dingen ziet die er niet zijn en schreef kordaat een tabletje Haldol voor. Tevreden liepen we weer de deur uit en fluisterden: ‘Klassiek geval van delier.’ Weer wat geleerd!

De volgende dag zaten we een beetje krap in de bemanning bij de lokale chirurgieclub, en de flamboyante collega had zich ziek gemeld. De bijna-dokter Kruijff mocht in zijn eentje visite lopen. Zo gaat dat vaak in de opleiding tot chirurg; promoties worden dikwijls noodgedwongen gemaakt in tijden van krapte...

Ik liep bij de desbetreffende mevrouw langs en informeerde uiteraard naar haar ervaringen en of er verbetering was opgetreden.

Op dat moment vloog er een enorme zwerm spreeuwen over, zo omvangrijk dat de hele kamer verduisterde. ‘Kijk dokter, dat bedoelde ik!’

Delier is niet altijd gemakkelijk te herkennen.