Blogs & columns
Blog

Een vetleren medaille voor ‘de gewone dokter’

Plaats een reactie

Afgelopen januari behaalde ik mijn doctorstitel na 6,5 jaar. De laatste twee jaar moest ik dit combineren met de piek van de covid-19-pandemie en de start van mijn opleiding, waarbij ik tussendoor tijdelijk uitgeschakeld ben geweest door een burn-out. Het was niet altijd even leuk en makkelijk; zoals voor velen van ons was het ‘even’ doorbijten. Toen het eindelijk zover was, was ik enorm blij en trots en deelde ik dit vol vreugde op mijn sociale media.

De keren dat de druk zo hoog werd dat ik twijfelde of ik niet moest stoppen, deelde ik uiteraard niet op mijn sociale media. Wel heb ik hierover met mensen in mijn omgeving gesproken. Het was een enorme opluchting toen ik erachter kwam dat anderen een vergelijkbare fase hadden doorgemaakt en ik niet de enige was.

De opkomst van internet en sociale media heeft de wereld enorm veranderd. Informatie en actualiteit bereiken ons aanzienlijk sneller. Het heeft zowel nabijheid als afstand gecreëerd. Nabijheid in de zin dat we makkelijker met mensen in contact kunnen zijn en afstand in de zin dat we minder fysieke en diepgaande interacties hebben. Volgens de Franse filosoof Éric Sadin is door de opkomst van sociale media en neoliberalisme het leven een pitch geworden, waarin we ons voortdurend moeten bewijzen tegenover anderen. Privé doen we dit door de zaligheden van ons leven te delen op Instagram, Facebook of andere media, en professioneel via LinkedIn en Twitter. Binnen de opleiding geneeskunde en specialistische opleidingen is de prestatiedruk en vergelijking met anderen enorm, wat versterkt wordt door deze prestatiebias waarbij we alleen op de hoogte zijn van elkaars successen.

Regelmatig zie je ook dokters in de schijnwerpers die een fulltimebaan hebben, toponderzoek doen, een gezinsleven hebben, in allerlei commissies zitten en daarnaast er ook altijd goed uitzien, alsof ze in Grey’s Anatomy spelen. Net zoals het een genoegen is om naar uitzonderlijke sporttalenten als tennislegende Roger Federer, topatleten Usain Bolt en Sifan Hassan te kijken, zijn ook binnen de zorg toptalenten te bewonderen. Er wordt echter een vertekend beeld gecreëerd in de media van de ideale dokter, doordat enkel duizendpoten of uitzonderingen waardering krijgen. De uitdagingen die gepaard gaan met dit succes worden echter zelden gedeeld. Dit legt de lat voor de volgende generatie artsen onnodig surrealistisch hoog.

Daarom is het belangrijk dat we niet alleen onze successen delen, maar ook onze twijfels en ‘struggels’. Want een betrokken arts, die zijn vak beheerst, de tijd neemt voor zijn patiënt en maatwerk levert, zal niet opvallen, maar vormt wel de basis van onze voortreffelijke gezondheidszorg. Ambachtelijk geschoold in een meester-gezelrelatie zijn deze artsen, en niet te vergeten de verpleegkundigen, het fundament voor goede zorg. Dus laten we voor de gewone dokter zonder uitzonderlijk cv, getwitter of shining op sociale media ook meer waardering uitspreken dan een vetleren medaille.

Lees ook
  • Florence Atrafi

    Florence Atrafi is arts-onderzoeker in het Erasmus MC Kanker Instituut en aios longgeneeskunde in het Amphia ziekenhuis in Breda. Vanaf 2021 is zij tevens de Europese vertegenwoordiger voor alle arts-assistenten longgeneeskunde bij de Europese Unie voor Medisch Specialisten (UEMS).  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.