Blogs & columns
Blog

Een struikelend mens

Plaats een reactie

Tijdens mijn huisartsenjaar (in die tijd was de opleiding eenjarig) had ik de zelfstandige periode. Voor de witjassen onder ons: je draaide dan de praktijk twee weken zelfstandig met je opleider op afstand. Een van de probleempatiënten was de heer Broers met vergevorderde ALS. Ik zou er een keer langsgaan.

De eerste week liep als een tierelier, het leek alsof ik het al jaren deed. De mensen waren tevreden, de assistentes ook en ik eerlijk gezegd helemaal. Ik had het volledig in de vingers. Vanuit dit overtrokken zelfvertrouwen stond ik de dochter van de heer Broers telefonisch te woord. Haar vraag was of vader een half slaaptabletje mocht voor de nacht, omdat hij zo onrustig sliep. Niet gehinderd door diepgaande kennis over ALS en de risico’s van benzo’s hierbij stak ik helaas een figuurlijke vinger in de lucht en antwoordde dat dat mijns inziens best kon. Op dit moment hadden de goden gewacht. Het was hoog tijd om mijn jeugdige arrogantie keihard af te straffen.

De volgende dag vroeg dochter Broers een visite aan en ik reed er met een arm uit het open raam, bovenste knoopje los en Bruce Springsteens ‘Thunder Road’ uit het Supersonic Integrated Sound System (was in de aanbieding indertijd, dus aanvaardbaar ruim boven mijn budget) hun kant op. Dochter wachtte mij op in de hal en keek me misprijzend aan. ‘Papa heeft een vreselijke nacht gehad door dat halve tabletje van jou. We waren bang dat hij dood zou gaan. Het lijkt me onverstandig als je adviezen geeft over ziektes waar je geen verstand van hebt.’ Het bloed dat door Bruce en het prettige gevoel over mezelf ruimschoots omhoog was gestuwd, begon acuut aan een snelle terugweg naar beneden. Ik werd ter plekke gereduceerd tot wat ik was: een te overmoedige beginner.

Ze ging me voor naar haar vader. De heer Broers lag in bed. Hij kon nauwelijks meer spreken. Wat hij zei werd min of meer vertaald door zijn dochter. Van mijn zelfvertrouwen was niets meer over. ‘Waar is hier de uitgang?’, riep een deel van mij, ‘Help!!’, riep een ander stuk. Gelukkig was er nog iets over dat de rug rechtte. ‘Meneer Broers, ik heb iets ongelooflijk stoms gedaan. Ik dacht dat een half slaaptabletje geen kwaad kon, maar heb me veel te weinig verdiept in uw situatie en u daardoor in ernstige problemen gebracht.’ Hij keek me aan en richtte zich via zijn dochter tot mij. Het kwam erop neer dat hij voortaan alleen nog maar met mij te maken wilde hebben als arts. Wat bleek, hij was een enorme vechter, die na de diagnose ALS ieder regulier en niet-regulier traject had doorlopen. Dit had geleid tot teleurstellingen, in het gunstigste geval tot regelrechte geldklopperij door ‘genezers’ die gouden bergen beloofden om hun eigen gouden bergen te realiseren. Hij was er, zoals dat tegenwoordig heet, hélemaal klaar mee.

Kennelijk viel mijn rechttoe rechtaan mea culpa bij hem in vruchtbare aarde. Ik heb hem mogen begeleiden tot aan zijn einde. Wat ik vooral van hem heb geleerd is hoe enorm vergevingsgezind mensen kunnen zijn, als je ze de kans geeft. En die kans geef je door in hun ogen mens te worden met alle fouten én spijt die daarbij horen. Dat wat hij kende in zichzelf kon hij door mijn openheid ook in mij herkennen: een struikelend mens.

Lees ook
  • Imme Bergman

    Hoewel ik in het echt anders heet ben ik het wel, bijna 35 jaar huisarts. In mijn innerlijke wachtkamer zitten veel patiënten, mensen met wie ik ontroerende tot hilarische dingen heb meegemaakt. Ze hebben op deze blog gewacht. Ik heb veel van hen geleerd en ze hebben mijn leven verrijkt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.