Een preventieve kerstparabel

In een weiland hier ver vandaan vielen eens tientallen schapen plotseling op hun rug. Een groep herders snelde toe en tilde de schapen weer op hun poten. Maar de schapen bleven vallen. ‘Dit blijven we niet voor eeuwig voor Jan-met-de-korte-achternaam doen, hoor’, zeiden de herders. Ze eisten van de dorpsraad tien gouden dukaten per jaar. Dat was duur, maar de herders kregen hun zin.

Op een gegeven moment ontdekten herders en boeren diverse oorzaken voor het op de rug kiepen van de schapen. Het weiland was te drassig. De schapen hadden vaak lelijke virusjes te pakken en raakten verzwakt. De kleine lammetjes waren motorisch onvaardig, waardoor ze snel door de pootjes zakten. Sommige schapen hadden zo’n zware vacht dat de zwaartekracht veel te veel vat op hen had. ‘Als we nu eens iets verzinnen om al die zaken tegen te gaan!’ opperde een slimme dorpsbewoner. Een groep herders, boeren en andere deskundigen ging aan de slag. De één hield de grond in de gaten. De ander gaf de schapen drupjes met verzwakt virus, zodat ze minder ziek werden. Weer een ander leerde schapen-ouders hoe ze de motorische ontwikkeling van hun kroost konden stimuleren. Een klein groepje scheerde de schapen met de zware vacht. De groep organiseerde zich steeds beter en noemde zich de Schapen Gezondheidsdivisie.

Het liep als een trein. De SGD ontwikkelde leerzame programma’s, zoals Hoe Val Ik Niet Op Mijn Rug En Indien Wel Wat Doe Ik Dan? Er werd een school opgericht waar herders een gedegen opleiding kregen. Een groepje herders durfde zelfs te dromen: wat als ze nog ietsje meer zouden mogen doen? Dan vielen misschien die laatste schapen ook niet meer op hun rug. Wat zou dat veel gouden dukaten besparen!

Maar het tij zat de Schapen Gezondheidsdivisie tegen. ‘Die SGD heeft altijd wat te zeuren’, mekkerde Dolly. ‘De ene keer groeit mijn Lammy te hard, dan weer te langzaam, het is ook nooit goed.’ Ook weigerden steeds meer schapen de druppeltjes in te nemen. ‘Waarom druppels nemen als er geen virussen meer zijn?’ vroeg Shaun zich af. Het nut van de activiteiten van de SGD was ook niet altijd hard te maken. Waren de schaapjes met zware vacht wel echt omgevallen als ze niet waren geschoren? De dorpsraad twijfelde, en was ook nog eens behoorlijk arm. In de modderige steegjes van het dorp werd iets gemompeld over een ‘ravijnjaar’. De dorpsraad besloot voortaan één gouden dukaat per jaar uit te keren in plaats van tien. De Schapen Gezondheidsdivisie raakte een beetje uitgeput, maar bleef stilletjes werken. De dorpsraad oordeelde vervolgens dat de SGD ook wel toe kon met een halve dukaat.

Een weiland verderop hield een groep cowboys deze ontwikkelingen goed in de gaten. Ze begonnen plannetjes te maken. ‘We hoeven alleen maar onze kans af te wachten’, sprak cowboy Kees. ‘Ik maak er wel een mooi verhaal van’, bood Sven de Stierenpoepschepper aan. Hij verzon een slogan voor zichzelf. ‘Ik schep niet langer bullshit – ik praat het!’ Hij maakte er een kunst van om oude wijn in nieuwe zakken te verkopen.

Inmiddels had de voorzitter van de dorpsraad besloten de SGD voortaan nog maar een tiende dukaat per jaar te geven. Beretrots was hij op zijn besparing! Het bespaarde goud stopte hij veilig in een pot. Hij zag niet dat zijn collega-dorpsraadlid elke avond handenvol gouden dukaten weggaf aan de groep dure herders die plotseling weer heel druk was om schapen om te draaien. Het dorpsraadlid was gevoelig voor de praatjes van Sven en de cowboys. ‘We moeten de grond minder drassig maken, dan vallen de schapen niet meer om’, had Sven in haar oor gefluisterd. Dit klonk het collega-dorpsraadlid logisch in de oren. ‘Preventie van omvallen is zó belangrijk!’ riep ze overal.

De Schapen Gezondheidsdivisie had ondertussen alleen nog maar de mankracht om druppeltjes te geven. Teleurgesteld dropen de goed opgeleide herders af. De meesten van hen gingen werken voor de cowboys die hen het vierdubbele loon van de SGD betaalden. Eén keer per jaar, rond kerst, kwamen de herders van de SGD bij elkaar. Ze praatten dan over de goede oude tijd en wensten elkaar een gelukkig, preventief gezond nieuwjaar, terwijl ze keken naar de grote hoeveelheid schaapjes die wanhopig met hun pootjes trappelend op hun rug lagen.