Blogs & columns
Blog

Eén op de drie

2 reacties

Guitig koppie. Spring-in-‘t-veld. Altijd een gezellige kletskous. En dan doet ze ineens een hele andere uitspraak: ‘Papa is verdrietig, omdat mama niet meer van hem houdt.’

Ik kijk verbaasd op als ik mijn 7-jarige patiëntje dit hoor zeggen, terwijl haar vader naast haar zit. Hij kijkt mij geschrokken en haast betrapt aan. Ze kwamen toch alleen voor de controle van haar eczeem? Ik zie tranen die worden weggeslikt door de man. Ga ik erop in? Ik twijfel. Als ik een klein zetje geef dan kan ik de tissues klaarzetten. Maar is dat wat de man zou willen? Waar hij behoefte aan heeft? Bovendien waar zijn dochtertje bij is? Zou dit geen ‘grotemensengesprek’ moeten zijn? Wie houdt wie voor de gek? Kinderen hebben veel meer in de gaten dan we als volwassenen allemaal denken. Dat blijkt alleen al uit deze uitspraak die ze zomaar even terloops ter tafel brengt. Zou ze zelf behoefte hebben aan een luisterend oor? Hoe gaat het er thuis aan toe? En op school? Mijn hoofd ratelt. Focus. In deze tien minuten gaat het tenslotte om een zalfje en een crèmepje. Maar toch. Met deze boodschap moet ik iets. Vind ik.

Maar liefst één op de drie huwelijken strandt. Het is te veel van het goede om te zeggen dat één van de drie consulten over huwelijksperikelen gaat, maar het zal er niet ver naast zitten. Het is schrijnend om te zien en te horen hoeveel verdriet men elkaar kan aandoen. Buitenechtelijke relaties. Recidiverende seksuele uitstapjes. Kinderen die niks meer met ouders te maken willen hebben. Ouders die niks meer met de kinderen van doen willen of mogen hebben. Schoonouders die er zo hun eigen ideeën op nahouden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dagelijks hoor ik een scala van dit soort voorbeelden de revue passeren.

Ik kijk weer in de betraande ogen van de man. Een huwelijk is geen medische aandoening. Evenmin is een scheiding dat. Helaas kan het wel veel teweegbrengen dat uiteindelijk tot medische klachten leidt. Niet alleen bij de hoofdpersonen zelf, maar juist ook bij de kinderen als die in het spel zijn. Vaak wordt er, in het  begin, de schone schijn opgehouden om pijn en verdriet bij de kinderen te voorkomen. Maar kinderen zijn niet gek. En hebben vaak nog betere voelsprieten dan volwassenen. Neem nou mijn 7-jarig patiëntje. Ik had het verdriet van haar vader nog niet waargenomen. De waarheid van een kind. Er is haast niks meer waar dan dat.

Is mijn 7-jarig patiëntje wel echt geholpen met een hoger corticosteroïd? Of zijn de gespannen sfeer thuis en het verdriet van haar vader de reden van de exacerbatie van het eczeem? Ik besluit de man ‘met rust’ te laten en vraag mijn patiëntje of zij weleens verdrietig is. ‘Als papa en mama ruzie maken, terwijl ik in bed lig, moet ik huilen’. Mijn hart breekt. En dat van de man ook. Ik zie hem een traan wegwrijven. De eerder door mij gehekelde opmerking ‘tender, love and care’ krijgt een nieuwe definitie. Het zalfje zal zorgen voor symptoombestrijding. Maar er volgen nog heel wat consulten voor het onderliggende probleem. Ook met vader. Weet ik, nadat hij met afhangende schouders bij het afscheid met een geforceerde glimlach ‘bedankt’, zegt. Eén op de drie. Hoe vaak doe ik onterecht enkel aan symptoombestrijding?

Meer van Arianne Beckers - Bruls
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.